Pagina:De dichtwerken van P.A. de Génestet.pdf/187

Waar ’t lelietje der dalen
 Ginds welig opwaart schiet,
Daar zongen nachtegalen
 Ons ’t eerste liefdelied!

O lusthof mijner ziele,
 Goed plekje mij zoo waard,
Hoe wèl mijn snoeren vielen
 Ginds bij mijn hof en haard,
Ik mag toch ook belijden
 Dat ik u stil betreur,
En dat mijn hart bij tijden
 Hijgt naar uw rozengeur!

Ik zoek u telkens weder
 Dan, met een traan, een lach,
Gedenke ik lang en teeder
 Den schoonen levensdag,
Dien ’k leefde in deze gaarde,
 Beminnend en bemind,
Bij al mijn liefste’ op aarde
 En, – God, uw dankbaar kind!

Dan fluistren de avondwinden
 Mij zangen van weleer,
’k Hoor namen van mijn vrinden.
 ’k Zie al mijn jonkheid weer;
Dan klaag ik aan mijn duinen
 Mijn opgegaarde smart,
En ’t lied uit de eikekruinen
 Stort balsem in mijn hart.

En ware ik Heer in ’t leven,
 Neen, neen, ik scheidde niet;
’k Bleef nestlen in dees dreven
 En zong u lied op lied.
Ik leefde van mijn droomen
 En nederig fortuin,
In schaûw van de eikeboomen,
 Ginds aan den voet van ’t duin.