Pagina:De dichtwerken van P.A. de Génestet.pdf/60

Want zij was één dier warmbezielden,
 Dier heugen uit den ouden stam,
Die voor hun God Jehova knielden!
In ’t heilgeloof van Abraham!

Ook nu had ze in den heilgen tempel
 Weer troost gezocht, bij ’t koestrend licht
 Van ’s Heeren lieflijk aangezicht;
Slechts bij ’t verlaten van Zijn drempel
 Bleef nog een dierbre liefdeplicht: –
En zie, met neergeslagen oogen,
Beschaamd, verlegen, ’t hoofd gebogen
 Voor Hem, die al haar nooden wist,
Wierp ze alles, wat haar restte in ’t leven,
 – Verzuchtende of zij meer kon geven!
Haar penningske in Zijn offerkist.

Geen Farizeeuw of Schriftgeleerde,
Die luid Jehovah’s naam vereende,
 Wien onder ’t breedgezoomde kleed
 Een hart sloeg, deelende in haar leed.
Te nietig was ze in ’t oog dier grooten,
Die de armen uit Gods hemel sloten
 Geen, die een vniendljk woord haar schonk,
 Geen blik, die tot haar nederzonk....
Maar ’t penningske was niet verloren!
 Wat kleen en arm was en veracht
 In de oogen van een dwaas geslacht,
Dat kleene heeft zich God verkoren.
 En Die ’t getuigde, vrouw, is dáár!
 Hij rijst in ’t midden van de schaar,
Uw offer heeft genaê verkregen!
Zijn stem, o zaalge, klinkt u tegen,
 En ’t woord is eeuwig, trouw en waar;

„Voorwaar, Ik zeg u, de enkle penning
 Van deze weduwvrouw geldt meer,
 In ’t heilig oog van d’ Opperheer,
Bij wien geen maat is of miskenning,