diende voor het copieeren van muziek, voor eten en drinken, en geheel binnen in het optrekje tegen den muur, stond de vioolkist geborgen, bestoven en vergeten.
Als Else alleen met den ouden Schirrmeister was, kon zij hem er toe overhalen iets voor haar te spelen, maar dat was niet dikwijls, want de oude muzikant was zoover gekomen, dat het hem hinderde muziek te hooren. Daarvoor moest hij liefst een beetje gedronken hebben, maar dan kon hij ook spelen, dat het in de oude piano zuchtte en weende en Loppen zat dan op den kant van het bed, geheel ademloos en weende mee.
Zoolang hij dan iets te drinken had, ging hij voort met spelen, terwijl hij gedeeltelijk zong, haar vertelde wat hij speelde en zoo kwam hij er toe om haar zijn jeugd te beschrijven vol hoop en vroolijkheid en muziek, toen hij op een „Commers" met de Göttinger studenten gespeeld had en waar de groote Spohr eens na afloop de hand op zijn hoofd gelegd en gezegd had: „Er wird es weit bringen."
En de oude Schirrmeister wierp zijn pruik weg om zelf in het oude spiegeltje dat hoofd te zien, waarop de hand van den grooten meester gerust had.
„Ja, ja, — er hat es auch weit gebracht — der alte Schweinigel!" zeide hij daarop bij zichzelf en zag rond in zijn dakkamer, nam een slok en speelde verder.
Loppen hoorde en zag de wonderlijkste dingen van de wereld. Schitterende beelden ontrolden zich voor haar; dames en heeren in groot gala, licht, muziek, rozen, rijtuigen en glanzende paarden, bruiden in wit satijn en altijd weer rozen, waarvan zij den geur kende.
