Toen zij in haar bed kroop, dacht zij niet meer over madam Späckbom's patiënten, noch over de stille kamer van juffrouw Falbe, maar zij sliep in, droomde van rozen en muziek en van wit satijn met zwanendons om de schouders. Zij was zeventien jaren oud.
Het leven in de Ark ging zijn gewonen gang, met een zekere regelmatigheid. Madam Späckbom voerde haren stillen oorlog met dr. Benzen; juffrouw Falbe werkte met haar school en haar broer en de Bende leidde haar geheimzinnig leven boven.
Een langen tijd onthield Loppen zich om naar boven te gaan, tot zij op een dag den ouden Schirrmeister hoorde spelen. Zij kreeg zulk een verlangen om te zien of hij alleen was — daar kon toch geen kwaad in steken.
Hij was niet alleen, maar daar zij eenmaal gekomen was, bleef zij toch.
En langzamerhand werd alles als voorheen; alleen met dit onderscheid dat zij nu alles deed om hare bezoeken voor juffrouw Falbe geheim te houden.
Zoo was madam Späckbom's Ark, en tusschen dit alles groeide Loppen op.
