4.
Ja, bron en deun mijns levens.
Mijn Vader en mijn God!
Uw liefd’ en wijsheid tevens
Bestuurden steeds mijn lot.
Wat rampen mij bestrijden,
Wat om mij zamenspant,
De beker van mijn lijden
Komt van een vaderhand.
5.
Ook bij mijn bangste smarten
Blijft G’op mijn heil bedacht;
Gij plaagdet nooit van harten
Het menschelijk geslacht:
Het leed, dat zelfs den boozen
Hier strekt tot tuchtiging.
Werd door uw hand gekozen
Tot hun verbetering.
6.
Gij huwd’ aan zonde smarte.
Aan zeedlijk kwaad hier pijn.
Opdat in ’t eind hun harte
Er aan gespeend zou zijn.
Dan juichen z’om een lijden.
Dat zoo veel heils verving.
Daar Englen zich verblijden
Om hun verbetering.
7.
En zou dan ’t hart versagen,
Dat op uw’ naam vertrouwt,
Als ’t onder uwe slagen
Een vaderhand aanschouwt?
Zou ramp de hoop vermindren
Van ’t hart, aan U gewijd?
Neen! ’t zijn uw liefde kindren.
Die Gij het meest kastijdt.
