een jong gezin vele jaren lang in armoedige verhoudingen te leven, zonder eenige zekerheid voor de toekomst. Deze van aanleg verfijnde aristokraat bezit van nature den zin voor sociale gerechtigheid, die door alle eeuwen heen de strijders voor een betere wereld heeft bezield en aangevuurd. Hij bezit de edelmoedigheid, die aan de vernederden en misdeelden het beste wil schenken van wat zijn eigen deel is: zijn kennis, zijn inzicht, zijn heerlijk toekomstvertrouwen, zijn muurvast geloof in het socialisme, en tevens zijn edele burgerlijke kultuur.
Wie zal zeggen, of Van der Goes in deze tijden van chaos en socialistische ontreddering, altijd den juisten weg heeft gekozen? Wie durft beweren, dat er heden één enkele juiste weg voor het socialisme is? Maar duizenden arbeiders en niet-arbeiders, ook van hen die weinig of niets van Van der Goes afweten, weten met intuïtieve zekerheid, dat hij altijd uit de hoogste motieven heeft gehandeld. Zóó vrij van lagere motieven van wrok, van ijdelheid, van kleine eerzucht, zijn slechts enkele begenadigden van de vooraanstaanden in het openbare leven, ook onder de socialisten.
Elken dag weer, met een eenvoud als ware dit de natuurlijkste zaak ter wereld,—en zij is het ook voor hem—wordt zijn optreden als socialist sedert een halve eeuw door de hoogste motieven bepaald: dit is het bijzondere aan Van der Goes. Dit is de stille, zuivere gloed, die, zooals zij over zijn leven ligt gespreid, in oogenblikken van verheffing en ontroering ook door zijn geschriften heenbreekt. En dit is het voornamelijk, waarom wij hem liefhebben en eeren en ons verheugen, dat hij nog tusschen ons leeft.
Januari 1939.
