nen niet had kunnen laten verschijnen zonder de onvrijwillige medewerking van de als onnutte dienstknechten gesmade oude vrienden—thans waarlijk zijn „helpers” uit den nood—, zelfs dit feit heeft den schrijver niet tot inkeer kunnen brengen. Dat de door hem gegeven voorstelling de ware toedracht omkeerde, was toen nog niet algemeen bekend. Men heeft echter hier kunnen zien dat de vertegenwoordigers der „oude” generatie, wel ver van met vertrouwen de leiding aan Kloos te willen overlaten, hem niet meer geschikt achtten om aan het hoofd van het tijdschrift te staan. Het eerste teeken van die meening was de poging om de redaktie met nieuwe krachten aan te vullen; het openbare protesteeren tegen het verschijnen van hun bijdragen in de N.G. van Mei '94 was een ander teeken; en de groepeering van de beste krachten nog voor het eind van dit jaar om het door Verwey en Van Deyssel gestichte nieuwe orgaan, sprak in het vervolg, ditmaal letterlijk zelfs, boekdeelen.
Van verdere polemiek tegen de stelling dat een nieuw geslacht was opgestaan, bestemd om de groep der Tachtigers niet slechts te vervangen maar te overtreffen, kan worden afgezien. Wat Kloos om zich heen zag opkomen, was geen jonge generatie, en latere jonge dichters hebben zich niet om Kloos geschaard. Blijft over de vraag of inderdaad van de „Tachtigers” weinig of niets meer te verwachten is geweest—een vraag die schrijver dezes alleen met de tegenvraag kan beantwoorden,
