Pagina:Gezelle, Rijmsnoer om en om het jaar (1897).pdf/302

  Ik adem, ja, genoeg
  Lom lijf- en longertocht
  te halen, maar mijn hert,
  is lam en zonder locht!

o Kwame 't wederom,
o kwame 't lang verleden,
't verkwikkend zonneweêr
te mijner hulp getreden;
  dat, hier en daar weleer,
  dat, zoo en zulk nen dag,
  ik, jong zijnde, ei, hoe lief,
  hoe dikwijls, dagen zag!

't En gaat niet meer zoo 't ging
in 't eerste! En, zijn de dagen
u, jongens, veel te kort,
mij dunk' het dat ze tragen
  en roekloos wederstaan
  mijn ongeduldig hert,
  dat hunkert naar den nacht,
  en 't eenzaam kisteberd.

Moet zoo het leven zijn!
Moet zoo veel zwoegend pogen,
door dik en dun, op 't eind,
beloond zijn en bedrogen
  met weemoed en verdriet!
  Of hongert, inderdaad,
  dit hongerend herte mij,
  om nooit te zijn verzaad?