Deze pagina is proefgelezen
VELUT UMBRA
HOE lange al, eer 'k aanschouwen mocht
mijn schaduwbeeld! En zonnestralen,
door 't scheuren van de ontstelde locht,
't daar schielijk, vóór mij, henenmalen!
'k Verschiete ervan, zoo lange al is 't,
dat, zonneken, mijne ooge u mist.
mijn schaduwbeeld! En zonnestralen,
door 't scheuren van de ontstelde locht,
't daar schielijk, vóór mij, henenmalen!
'k Verschiete ervan, zoo lange al is 't,
dat, zonneken, mijne ooge u mist.
'k Gevoel 't zoo veerdig: ommentom,
dien eersten blik van liefde 't wezen
en 't uitzien van heel 't scheps'lendom,
gedeluwd en ontziend voordezen,
doen werkzaam, in den zonneschijn,
heropgestaan en wakker zijn.
dien eersten blik van liefde 't wezen
en 't uitzien van heel 't scheps'lendom,
gedeluwd en ontziend voordezen,
doen werkzaam, in den zonneschijn,
heropgestaan en wakker zijn.
De witte muur, het roode dak,
de grauwe baan, de zwarte moude,
het groene gers, de bruine tak,
't is al alsof 't herleven zoude
in 't licht, dat 't moede en 't doove, van
dat verruwloos is, verwen kan.
de grauwe baan, de zwarte moude,
het groene gers, de bruine tak,
't is al alsof 't herleven zoude
in 't licht, dat 't moede en 't doove, van
dat verruwloos is, verwen kan.
Een enkel scheurke in 't wolkgewand,
en 'k sta daar, vóór mij, heengeschreven,
van boven tot beneên, in 't zand
vertweelingd, in 't geweld te leven
en 'k sta daar, vóór mij, heengeschreven,
van boven tot beneên, in 't zand
vertweelingd, in 't geweld te leven
