96
Merkt ge 't wel? Hoe lager we komen en hoe vochtiger de bodem wordt, des te menigvuldiger zien we de tormentilla's en des te forscher gedijen hun bladeren en bloemen. Hier hebben we ook al de eerste dopheide: Erica tretalix. Die begint net te bloeien. Nu zijn we zeker van onze zaak; dopheide en tormentil zullen ons de weg wijzen naar mooie, vochtige plekjes, misschien wel naar heusche veenplassen.
|
Op deze plek in de tekst zou een afbeelding moeten verschijnen. |
Potentilla tormentilla. Tormentil of Meerwortel.
Daar zijn we al midden in de bloeiende dopheide. Een
liever plantje dan deze erica is er niet op de heide. Al
hebt ge het dui-
zendmaal gezien,
telkens en telkens
weer kunt ge
u verlustigen in
dat verrukkelijk
teere rood van
de hangende urn-
tjes. En ieder
takje heeft zijn
eigen kleur, alle
nuances zult ge
vinden, van het
bleekste rose, van
bijna wit, tot het
donkerste pur-
per, een krans van parelen, zacht overbuigend op een teere
stengel. Ook die bloemstengel is keurig van vorm en tint,
neem er eens een in de hand, en let eens op, hoe het zachte
rood onmerkbaar overgaat in 't grijzig groen, waar een krans
van vier blaadjes de stengels omgeeft. Aan het eind op de
schutblaadjes met hun rose randen vindt ge donkerroode
steeltjes met knoppen, die vochtig zijn en soms een vocht
afscheiden. Honing buiten de bloem; wellicht om de mieren
