ſoo ſien wy hier door eene ſpiegel, in een duyſter raedſel. Waer over Chriſtus tot Thomas ſeyt Ioan. xx: Saligh zijnſe die niet ſien en doch geloven. Men kan oock ſeggen datſe gedeckt gaet, want het kleed van ’t Geloof, als de Godgeleerde ſeggen, komt ſlechtlijck door een duyſter en gedeckt voorſtel voort, te weten door een ontaſtlijck en onſienlijck voorſtel.
Zy is totte ſchouderen en borſt toe, bloot, om dat de Euangeliſche Predicatien niet met cierlijcke woorden moeten opgepronkt werden, noch met raedſels en dobbelſinnige reedenen, maer moeten klaer zijn.
Zy draeght den Lauwerkrans tot een teycken van Overwinninge, tegens de vyanden deſſelfs, als Duyvel, Werreld en Vleeſch. En daerom hadden de oude Keyſeren een gebruyck, om met Lauwerkranſſen in haere triumph-feeſten te gaen. En van de Martelaers ſinght de H. Kercke, dat zy ſullen met ſeer blinckende Lauwer kranſſen verrijckt worden.
De Scepter die zy in de hand heeft, bediet niet anders als de Majeſteyt en heerlijckheyt van ons Chriſten Geloof, weſende als een Koninginne en Heerſcherinne, oock een Dochter van een eeuwigh Koningh, die zy heeft by object of voorwerp, op diewelcke zy als op een Scepter leunt, om de vaſtigheyt en ’t goed voornemen te vertoonen, ’t welck wy in die dingen moeten hebben, die ’t Geloof ons voorſtelt om te geloven, welck Gelove, gelijck Iacobus ſeyt, niet twijfelt.
De Voſſen die zy onder haere voeten hout, zijn de Ketters, die zy overwint en vanght, maer ſoo die in haere trouwlooſheyt willen volherden, ſoo vertreetſe en verdrucktſe dieſelve.
Voſſen worden zy genaemt om haere boosheyt, want zy ſoecken altijt door bedrogh en liſtigheyt de zielen der Gelovigen te vangen, zijnde altijt voorſien met ſpitsſinnige, dobbele en bedrieghlijcke voorſtellingen. Waer over S. Bernardus wel te pas op ’t ii cap. van ’t Hooge Lied Salomons ſeyt, Vanght ons de kleyne Voſſen, want zy wroeten den Wijnbergh om, want men moet de Ketters niet ſoo ſtrax dooden, maer men moetſe overwinnen met reeden en mette waerheyt, ſtellende de Werreld haere bedriegeryen klaer voor oogen gelijck S. Paulu ſeyt i Cor. iii: Zy moeten in haere listigheyt gevangen worden, daerom hout deſe beeldniſſe de Voſſen onder haere voeten, want ons Geloof ſlaetſe, overwintſe en vertreetſe ten laeſten.
Zy vertoont een vaſtigheyt in haere maniere en in haer gaen, overmits het Chriſtlijcke Catholijcke Geloof ſal duyren, ſoo langh de Werreld ſtaet, en ſal nimmermeer ophouden, van Eeuw tot Eeuwen, en dat nae de reeden die Chriſtus voor ſijn lijden met Petrus hadde, Lucæ xxii cap. Simon ick heb voor u gebeden, dat u geloof niet ophoude. En hierom vertoont zy haer ſtandtvaſtigh en ſterck, want zy ſtaert en ooght op een voorſtel, en op eene ongeſchapene waerheyt.
Fede Catholica. Catholijck of algemeen Geloof.
EEn Vrouwe in ’t wit gekleedt, die de rechter hand op de borſt hout, en in de ſlincker een Kelck, daer zy aendachtelijck op ſiet.
Daer zijn drie Deughden, die ons van Chiſto Ieſu in het nieuwe en laeſte Teſtament zijn naegelaeten, en als drie ringen in een ander gevlochten: Maer het Geloof is het eerſte, van de twee andere, konnende niemand noch Hope noch Liefde, ſonder het Gelove, hebben. Van deſe hangen d’andere nootſaecklijck in dit leven. Deſe wort dan wit gekleet en ſchoon van opſicht, want gelijck ons de witte verwe de gelijckniſſe van ’t licht vertoont, ’t welck ſeer uytblinckende en volmaeckt is, en de ſwarte verwe de duysterniſſe, weſende een beroovinge van ’t licht, alſoo moeten wy geloven, dat ſoo iemant een welgeſtelt en volmaeckt Gelove, in de Liefde, heeft, dat die het weeſen en het levendige Gelove heeft, en die daer van berooft is, dat die de eeuwige Dood en Verdoemenis aldernaeſt is. ’t Eerſte ſeyt onſe Heere Ieſus Christus, in deſe woorden, Wie in my gelooft, ſal leven, alwaer hy ſchoon geſtorven. Het ander ſeyt het Symbolum Athanaſii, Dit is ’t oprechte Catholijcke Geloof, wie dat niet vast en oprechtelijck gelooft, die kan niet ſaligh weſen.
De wittigheyt van ’t kleed vertoont oock, dat deſe Deughd niet wort verkregen, door veele wetenſchappen in ’t gemoed te brengen, even gelijck de witte verwe aen ’t laecken, oock geen andere verwe magh werden gegeven. Maer het verkrijght de wittigheyt,
