een krans hebben van Mirte. In de ſlincker hand ſal hy een korfken met Rooſen hebben, en daer tuſſchen ſal een Hert leggen. Staende met d’ander hand als of hy de bloemen wilde van ’t hoofd lichten, om dit Hert noch meer te doen bloeyen: weſende dit de eygenſchap der Vryers, datſe altijd een ander mede deelachtigh willen maecken van haer eygen vrolijckheyt.
Tranquillita. Geruſtheyt.
EEn Vrouwe met een vrolijck geſicht, houdende met beyde handen het Vogelken Alcion, ’t welck in ſijn neſt ſtaet, en een ander Vogel vlieght rontom ſijn hoofd.
Deſe Vogelkens maecken haer neſt, met ſonderlinge konſt aen den Oever van de Zee, want zy vergaederen beentjens en graetjens, doch met ſoodaenigen konſt in malkanderen gevlochten en geſterckt, datſe verſeeckert zijn voor een ſteeck van een rapier, en is op de maniere als een Koewoerde, hebbende alleen een kleyn gaetjen, waer door het met moeyte uyt en in gaet. Dit was by de Oude Egyptenaers voor de Geruſtheyt geſtelt, want door een natuyrlijcke inſtortinge kent het de tijden en het maeckt ſijn neſt, wanneer het ſiet dat het veele dagen achter malkanderen ſal ſtil en ſchoon weder zijn. Daerom de Romeynen hier van de gelijckniſſe nemende, hebben dieſelve genaemt, de Alcioniſche dagen, in welcke het niet geoorloft was in ’t Recht te gaen noch te pleyten, zijnde een tijd die by ons Vacantie geheeten wort.
Tranquillita. Geruſtheyt.
EEn Vrouwe ſchoon van opſicht, leunende aen een Schip, houdende mette rechter hand een Overvloets Hooren, en mette ſlincker de ployen van haere kleederen, op der aerde ſtaet een verroeſt Ancker, en op de top van den Maſt ſietmen een vlamme viers.
Zy leunt aen ’t Schip, om de vaſtigheyd en Geruſtheyd uyt te drucken, dieder beſtaet in de ſtilligheyt van de Zee, diewelcke ſich niet bewegende, maeckt, dat deſe Vrouwe, aen ’t Schip geruſtelijck magh leunen.
De Overvloets Hooren bediet dat de ſtilligheyt des Hemels en der Zee overvloet aenbrengen, d’eene door het aenbrengen der koopmanſchappen, d’ander door de natuyre van de Hemelſche inſtortingen.
Het Ancker is een gereetſchap om ’t Schip te verſeeckeren, wanneer ’t ſelve door de ſtormen geweldigh in Zee wort gedreven, en wederom ſal het een teycken van Geruſtheyt weſen, wanneer men dat ſelve ſiet gebruycken tot een ander eynde, als ter Zee.
De vlamme viers boven het Schip, bediet ’t geene de Schippers noemen het licht van S. Ermo of het Vreede-vier, ’t welck op den top des Maſtbooms verſchijnende, iſſet een vaſt teycken van de aenſtaende ſtilligheyt:
Geruſtheyd, nae de Medaglie van Antonius Pius.
EEn Vrouwe die mette rechter hand een Roer van een Schip hout, en mette ſlincker twee kooren-ayren, betoonende door deſe ayren de overvloedigheyt van ’t graen, ’t welck men magh genieten door de Zee, in een geruſte en vreedſaeme tijd.
Fama of Gerucht.
EEn Vrouwe met een dun kleed, dwars over, tottet midden van de beenen opgeſchort, als of zy luchtigh wilde loopen, hebbende twee groote vleugels, en over al ſullen pluymen en oogen, monden en ooren zijn. Zy hout in de rechter hand een Trompet, gelijckſe Virgilius beſchrijft:
’t Gerucht is eenigh quaed, daer van geen ſnelder leeft,
En dat alleen haer kracht van haere ſnelheyt heeft:
Schoon ’t is noch kleyn en teer, ſoo krijght het gaende vleugels,
En vliegt door aerd en locht met los gebonden teugels.
En kort daer onder ſeyt hy,
Van voeten is het ſnel, van vleugels ranck en licht,
Een monſter groot en wreed, daer yder een voor ſwicht.
Een wonder die het ſiet, vol monden en vol ooren,
Het vlieght by nacht en krijt, ſeer yſlijck om te hooren.
Haer oogen noyt de nacht noch ſoete ſlaep beſluyt,
En ’s daeghs ſoo ſit het ſtil. Vol veeren is haer huyd,
Met oogen gau ter wacht, en menighte van tongen,
Die boven op de ſpits op kerck en daecken ſprongen.
Verbaeſende de Stad, met een hartneckte ſucht,
Boodin ſoo wel van ’t waer’ als van het valſch gerucht.
