Speranza. Hope.
EEn Maeghdeken in ’t groen gekleet, met een bloemekrans, houdende een Cupido in den arm, dien zy haer eygen borſten te ſuygen geeft.
De bloemekrans om reeden, die in de Medaglie van Claudius van de Lely is geſeyt, bediet de Hope, om dat wy de bloemen ſiende geopent, de aenſtaende vrucht verwachten.
De Cupido die de borſten ſuyght, is een teycken waer door vertoont wert, dat de Hope een waerachtigh voedſel van de Liefde is, en waer de Hope ontbreeckt daer verdwijnt de Liefde in aller haeſt, want om dat zy is een ontſtellende quellinge van ’t verlangen, om de beminde ſaecke te genieten, ſoo iſſer geen twijfel aen, of zy kan niet ſonder de liefde, noch de liefde kan ſonder de Hope beſtandigh zijn. En gelijck men nimmermeer nae ’t quaed ſal verlangen dat een Menſch heeft, ſoo hoopt hy altijt nae ’t goede, te weten van een Man, die wel nae de Natuyre en nae de reeden leeft: En gelijck het goede lichtlijck is te kennen, ſo beweegt het oock den Menſch lichtlijck om ’t ſelve te beminnen, te hopen, te beſitten en ſich daer in te verblijden. Waer over Auguſtinus over den 104 Pſalm ſeyt, dat de Liefde ſonder de Hope niet kan komen tot het wit van haere begeerte.
Speranza. Hope.
EEn Vrouwe in ’t geel gekleedt met een boſſel bloemen op ’t hoofd, ’t kleed ſal vol kruyden en planten weſen, houdende in de ſlincker hand een Ancker.
De hoedaenigheden van ’t goede, die ons ſtaen aen te mercken, zijn tweederleye: de eerſte is het eerlijcke, d’ander het profijtlijcke. De eerſte, wort door de bloemen te kennen gegeven, weſende cierſels van de eere. De tweede, door ’t ancker, weſende een noothulp in ’t grootſte gevaer van de fortuyne.
De Hope wort geel gemaeckt, en dit kleet wort oock Aurora of de Morgenſtond gegeven: En niet ſonder reeden naemden de Athenienſen de Hope voor de Morgenſtond, om dat de dagh door ’t aenbreken van dieſelve naedert, en alle dingen ſich daer in vernieuwen, beginnende van nieuws te hopen, nae ’t geene verlooren was.
Speranza. Hope, van d’Oude afgemaelt.
EEn jongh vrolijck Maeghdeken met een lang doorſchijnend kleet, ſonder gordel, houdende in de twee vingers van de hand een klaver van drie blaeders, lichtende met d’ander hand haer kleed op, ſchijnende als ofſe op de tippen van de toonen gingh.
De Hope wort Iongh gemaelt, om datſe begint als de kinderkens, want alſoo men de Hope van haer heeft, datſe goed ſullen worden, alſoo oock in ’t geene de Menſche hoopt, ſoo kan hy ſich noch niet volkomelijck verblijden.
Vrolijck wortſe vertoont, om dat al het gevolgh dat de Mensche hoopt hem vrolijckheyt aenbrenght. Oock vertoont het langh en doorschijnend kleet, dat alle Hope langh is, en men ſiet ſijn begeerte of verlangen door ’t kleed heen.
Met een kleed ſonder gordel wortſe vertoont, om dat de Hope de waerheydt niet bind noch grijpt, maer vat alleene dat geene, wat hem hier en daer uyt de locht mocht aen waeyen.
Het trifolium of klaver drie-blad met dryen, is het eerſte dat van alle geſayde kruyden voortkomt; En dit is ’t, dat genaemt wort, het groen van de Hope.
Zy gaet op de tippen van de voeten, om dat de Hope niet vast staet, en zy voegt ſich nimmermeer ten zy by geval, en altijt dunkt ons ’t geene, waer nae wy hopen, veel grooter, als ’t geene wy hebben en beſitten.
Speranza. Hope.
IN de Medaglien van Claudius is een Vrouwe gemaelt in ’t groen gekleet, met een Lely in de hand, om dat die bloeme de Hope vertoont, diewelcke een verwachtinge is van ’t goed, gelijck in ’t tegendeel de vreeſe een ontroeringe is van ’t gemoed in de verwachtinge van ’t quaed. Waer over als wy de bloemen ſien, ſoo plachten wy nae de vrucht te hopen, diewelcke ons in korte dagen door den loop van de Natuyre wordt gegeven, om onſe Hope niet te bedriegen, en alhoewel alle bloemen in ons de Hope verwecken, niet te min, ſoo brenght de Lely als een bloeme die aengenaemſt is boven alle andere, de meeſte Hope aen, gelijck Pierius ſeyt.
