In ’t groen is zy gekleet, nae de gelijckniſſe van de kruyden, diewelcke Hope geven van een goede inkomſt of ooghſt.
Speranza. Hope.
EEn Vrouwe in ’t groen, die mette rechter hand de ſlippe van ’t kleed oplicht, en in de ſlincker houtſe een ſchaele waer in een Lely leyt. Aldus vintmen dieſelve geſneden in de Medaglie van Keyſer Adrianus.
Speranza divina & certa. Hope die Godlijck en ſeecker is.
EEn jongh Maeghdeken, gekleet als voor geſeyt is, mette handen te ſaemen gevoeght, en de oogen ten Hemel gekeert. Gelijck de Werrelt en de Menſchen, die ſterflijck en onſeecker zijn van haere geduyrigheyt, niet konnen eenige werckinge van een ſeker en vaſt goed voortbrengen, alſoo ſchenckt en beſit God, die een gever alles goeds en de waerachtige grond van alle Menſchlijcke Hope is, alles volmaecktlijck in ſich ſelven. En daerom wort dees beeldniſſe gemaelt, dat zy de oogen ten Hemel keert, de handen gevouwen hebbende. Waer over de Propheet ſeyt: Saligh is hy die ſijne oogen van d’ydelheyt en valſche ſotheden afwent. En die ſich met het gemoed en met opmerckinge eedel maeckt, hopende en verlangende nae onverderflijcke dingen, die de veranderingen van de tijd, noch de toevallen van dit ſterflijck leven, niet zijn onderworpen.
Iongh wortſe gemaelt, om datſe moet geſont, welgeſtelt, ſterck en bevalligh zijn, niet konnende hopen, ’t geene zy niet beminnen, noch ’t geene beminnen dat geen hope heeft van ’t goede of van ’t ſchoone: En deſe hope, gelijck S. Hieronymus ſeyt, is niet anders als een verwachtinge van die dingen, waer in wy vertrouwen hebben.
Speranze delle Fatiche. Hope van den Arbeyd.
EEn Vrouwe in ’t groen gekleet, die kooren in haer ſchoot hout, ’t ſelve met de ander hand ſayende.
Deſe beeldniſſe vertoont dat de Hope een verlangen is van een goede ſaecke, met kenniſſe van bequaemheydt om ’t ſelve te mogen verkrijgen, want het kooren, op een behoorlijcke maniere, ſayende, ſoo weet hy door de voorgaende eervaerentheyt, dat het ſich vermeerdert, en daerom werpt hy het weynige als nu vrywilligh wegh, op Hope dat het ſal overvloedigh wederom in komen. Alhoewel ’t selve door veele toevallen kan werden verhindert. Waer over Dante aldus ſinght:
Met honigh is ons hoop en bittre alst gemenght,
Die heden ons wel vreughd, maer morgen droefheyd schenckt:
Die nu vliegt nae ’t geſternt, en daelt strax weer beneen,
Dus kan de Dood alleen, al onſe Hoop vertreen.
Speranze Fallace. Hope die valſch is.
EEn groot Maeghdeken, wiens hayren zijn ten Hemel gerecht, met bloote borſten, en een oogh in ’t voorhoofd, en twee groote vleugels aen de ſchouderen, houdende in de rechter hand een Wolxken, in de ſlincker een Vleermuys en een Kauworde.
Iongh wortſe gemaelt, want gelijck dees Ouder ongeſtadigh is, alſoo ſlabackt oock deſe Hope, als hopende ſonder grond, op dingen die buyten de Reeden en behoorlijckheyt gaen.
Een oogh heeftſe alleen, om dat een Menſch aen wien ’t licht van de Werldſche dingen ontbreeckt, hebbende oock geen ander vertrouwen, of eenigh ander licht dat van ’t Gelove of Godsdienſt herkomt, ’t welck nochtans het oprechte tafereel is, in de ſchipbrekinge van de vervallende Hope, ſoo verlieſt zy het licht terſtont en wanhoopt.
Met ſeer groote vleugels wordtſe gemaeckt, om dat onder haere ſchaduwe veel volx ſchuylt, want de menichte der Sotten is ſeer groot.
Het Wolxken vertoont, dat deſe ſnellijck door den Wind wort verdreven, en ſonder dat het de Menſch weet, vervlieght en verdwijnt het.
By de Werreldſche Hope wort oock de Vleermuys vergeleken, die welcke meeſtendeel in ’t duyſter vlieght, hebbende geen glants van ’t licht, ’t welck is Jeſus Chriſtus onſe Heere, noch de gunſte van ſijne genaede, Hierom wortſe mette Vleermuys
