De Wijnſtock ſich als ’t Weeuken quelt,
Wanneerſe eenſaem ſtaet op ’t veld.
En noch lager ſeyt hy, mogelijck is de Wijnſtock met haeren Man den Olm vereenight. En Martialis in ’t vierde boeck over de bruyloft van Prudentius en Claudia, willende vertoonen haere Vereeninge en Goedwilligheyt, ſeyt hy:
De Ranck aen d’Olm niet beter voeght,
Dan als dit jonge Paer genoeght.
Columella, Horatius, Catullus, en Bembus verhaelen ’t ſelve.
_p_209_Benevolenza_%26_unione_Matrimoniale.jpg)
Op deſe gedancken gaet oock Taſſo, wanneer hy ſeyt, de boomen beminnen malkanderen mede, en men kan ſien, met wat genegentheyt de Wijnſtock haeren Man omarmt en bemint. Dit ſelve doet niet alleen de Wijnſtock en Olm, maer oock de Eſſche en Populier. Hier wort de Olm alleen genomen om niet al te overvloedigh te zijn, noch de krans met al te veel tacken te verwarren. Maer alderbequaemſt ſal de Wijnranck met haeren Man den Olmboom, omſlingert zijn: tot een beeld van Goeddaedigheyt en Houlijxe Vereeninge.
Het Vogelken Alcyon datſe in de hand heeft, is een weynig grooter als een Muſch, by nae geheel Hemels blaeu, hebbende alleen eenige witte en purpere pennekens, en eenen dunnen en langen hals, ſwervende aen den Oever van de Zee, klagende en kermende met een beweeghlijcke ſtemme, alwaer het oock ſijn neſt maeckt, broedende ſeven dagen, diewelcke om datſe geluckigh zijn, wordenſe de Alcyoniſche dagen geheeten, want in die tijd, ſtaet de Zee gantſch ſtille: gelijck Plinius en Iſidorus verhaelen, waer over verſcheyden Poëten als Vngarus, Rota, Petrarcha en andere, daer over Dichten hebben gemaeckt, gelijck Zanazarus op deſe maniere mede gedaen heeft:
’t Alcyon temt de Zee, en ſtilt de dolle vvinden,
Miſſchien ſal ’t oock den brand in mijne borſt verſlinden.
Men ſeyt dat Alcyone de Vrouwe geweeſt is van den blinden Koningh van Thracien, en alſoo zy dienſelven in den droom hadde geſien, dat haer Man, die zy ſoo hertlijck beminde, in een groulijcken ſtorm ſchipbreeckinge geleden en geſtorven was, ſoo heeft zy ſich mede, uyt groote droefnis, in de Zee geworpen. De Poëten hebben verſiert datſe in ſoodaenigen Vogel herſchept was, en datſe in Zee op het doode lichaem van haeren Man heene vloogh, jammerlijck aen den Oever weenende. Met groot oordeel heeft Ovidius in ’t x boeck van ſijne Herſcheppinge, deſe Vrouwe in een Alcyon herſtelt, om dat deſe Vogel, uyter Natuyre, aen haeren Man ſoodaenige goetgunſtigheyt betoont: en dat niet voor een wijl, maer ſoeckt alle tijd met haeren Man vereenight te blijven, niet uyt geylheyt of dertelheyt, maer uyt vriendlijcke toegenegentheydt, die een Vrouw haeren Man behoort toe te dragen, en neemt oock geenen anderen aen, alwaer ’t ſchoon, dat d’Ouderdom haer de kracht, om te vliegen, hadde benomen. Waer over Plutarchus in de verhandelinge van de naerſtigheyt der Dieren, van deſen Vogel Alcyon aldus ſeght: Wanneer d’Ouderdom het Manneken ſwack maeckt en traegh om te volgen, dan neemt zy hem op den rugge, jae draeght, en voet hem, hem noyt verſtootende noch alleen laetende, maer ter dood by hem blijvende.
Men behoort de vriendlijcke natuyre van dit Vogeltjen Alcione te volgen, weſende daer mede, door de liefde en door goeddadigheyt
