vereenight, hebbende in twee lichamen eene ziele, en eenen wille, en dat d’eene ſich herſcheppe in d’ander, levende vrolijck en blijde, ſich genoegende met ſijn wederpaer, die hem van God is toegevoeght. En tot dien eynde ſal ick het Dicht hier by voegen dat op de Bruyloft van Baptiſta Garzoni en ſijn Bruyd is vereert, ’t welck aldus is naegevolght:
Waer hebdy doch Natuyr ſoo ſchoonen beeld geſneden,
Soo Hemels, ſoo volmaeckt, ſoo aerdighlijck van leden?
Een ziel, het wit der deugd, een richtſnoer van de Min,
Soo ſaligh, jae gelijck de hooghſte Koningin:
Die met haer glants verheught, en met veel ſaligheden,
Haer Bruydegom herſchept in haer volmaeckte zeden:
En leyt hem op het ſpoor, om dat hy ’t lieve kind,
Astræa ’s Hemels licht, ſoo vierighlijck bemint.
O onverwonnen Held! in Wijsheyt wel bedreven,
Gy zijt van ’s hemels Choor, al lang haer voorgeſchreven,
Van waer een vrolijck hert, het lieflijck gaet te moet,
En waer geſtadigh bloeyt, het alderſchoonſte goet.
Door u ſal Roma ſteets gelijck een Lente bloeyen,
En hier uyt ſal dan voorts een gulden eeuwe groeyen,
Een treffelijck geſlacht, en kinders nae u wenſch,
Tot cierſel van dees Stad, van werreld en van menſch.
En voorwaer daer kan geen grooter geluckſaligheyt tuſſchen twee mede-geſellen weſen, als Eenigheyt en Goedwilligheyt, waerdigh om gedruckt te worden in de gemoederen van die geene, die door den band des Houlijx met een ander verknocht zijn. Phocilides ſeght:
Waer is gevvenſchter Stand, dan als getroude lieden,
De onderlinge min en gunſt malkander bieden:
VVaer d’Ouderdom, noch tijd, de Liefde niet verſtoort,
En vvaer dat noch verſchil noch tvveeſpalt vvord gehoort.
Hier uyt komt het dat de Oude Romeynen ons veele gedachtniſſen hebben naegelaeten van die geene die lange tijd in den Houlijcken ſtaet geleeft hebben, en dat met onderlinge liefde, ſonder twiſt of geſchil: waer van verſcheyden grafſchriften zijn te vinden, als van Julius Primogenius, die van ſijn Huysvrouwe Junia een grafſchrift geſtelt is, van dat zy 15 Iaeren en 6 Maenden met hem ſonder eenigh geſchil, geleeft hadde. Flavius heeft met Flavia 45 Iaeren ſonder twiſt geleeft, en veel meer andere. Plinius verhaelt aen Geminius, O, ſeyt hy, Onſe Macrinus heeft een diepe wonde in ſijn herte gekregen, verlooren hebbende ſijn Huysvrou, van ſoo ſonderlinge deugd, alſſer oyt geweeſt is, mette welcke hy 39 Jaeren ſonder eenige onrust heeft geleeft, andere ſeggen, ſonder eenige quetsinge des gemoeds. Noch iſſer een ander grafſchrift by den eerſten Wijnbergh buyten de Latijnſche Poorte gevonden, alwaer hy totten Leſer ſeyt, Ick weet dat ghy benijt ’t geen ghy hier leest, en dat om drie oorſaecken. 1. Ick heb mijn eere gehadt terwijl ick leefde. 2. Ick ben geſont geweest. 3. Ick hebbe middelen gehadt terwijl ick leefde, en daerenboven heb ick gehadt een ſeer lieve Huysvrouwe.
Hebben de Heydenen deſe Deughd gehadt om met haere Vroukens ſonder eenigh verſchil, twiſt, aenſtoot of ergernis te leven, en haer met alle vriendlijcke goeddadigheyt te omhelſen, hoe veel te meer behooren de Chriſtenen te verſorgen, om heylighlijck en vreedſaem in den band des Houlijx te leven, en dat in alle eendrachtigheyt en goeddaedigheyt, op datſe hier nae in het ander leven, ’t welck is de eeuwige heerlijckheyt, in Chriſto mogen blijven vereenight.
Ajuto. Hulpe.
EEn Man van bedaeghd Ouder, in ’t wit gekleet, en op dat kleet een purpre Mantel, uyt den Hemel komt een klaerblinckende ſtraele ſtraelen, ’t welck dit beeld verlicht, weſende gekroont met een Olijfkrans, hebbende een goude keeten aen den hals, waer aen een Hert hanght, de rechter arm recht uytſtekende: mette ſlincker hand houd hy een ſtock in d’aerde, alwaer een groene en draegende Wijnranck omſlingert is, aen de rechter ſyde ſal een Oyevaer ſtaen.
Hy wort Manlijck afgebeeld, vermits de Iongelingh de deughd wel kan oefnen, maer is door de nieuwigheyt en hette van ’t bloed geheel genegen tot wercken die aen de ſinnen hangen; En de Oude, nae ’t ſeggen van Ariſtoteles, is genegen tot gierigheyt, om dat hem de eervaerentheyt geleert heeft, hoe ſwaerlijcken ſaecke het zy, het goed te verkrijgen, en hoe licht het is om dat te verlieſen, en daerom is hy ſeer vaſthoudende om een ander te helpen, hebbende altijd twee Honden aen ſijne ſyde: d’eene is de begeerlijckheyt om te hebben, en d’ander is de vreeſe om te verlieſen: alhoewel het waer is, dat een Oude wel kan goeden raed geven, van wegen ſijn eervaerentheyt, van dingen, die lange tijd zijn geleden.
