te weten in een ſuyver en levendigh geloove.
De vleugels op ’t hoofd, bedieden de opheffinge van ’t verſtand, ſt welck niet toelaet dat onſe gedachten ſich ſouden vernederen, nae de aerdſche en verderflijcke dingen, alwaer het dickwijls leert de eedelheyt der ziele en de ſuyverheyt van de kuyſche of reyne begeerte: Daerom wortſe geſchildert datſe nae den Hemel ſiet, van waer een glans komt die haer verlicht: Want een gemoed bequaem te hebben tot aendachtigheyt, is een beſondere gave Godes, gelijck David ſeyt: Heere helpt my, en ick ſal aendachtigh zijn in uwe Gerechtigheden.
Zy ſtaet needrigh, om dat God den needrigen verheft, en den hoveerdigen tegenſtaet. D’eene hand recht uyt en om hoogh, en d’ander geſlooten en om leegh, betoont de ontloſſinge van ’t gemoed in de hooge Hemelſche gepeynſen; en ’t kleyn behagen datſe heeft tot needrige aerdſche begeerlijckheden.
Vita Contemplativa. Het overpeynſend Leven.
EEn naeckte Vrouwe, die de eene hand open nae den Hemel hout, en in d’ander een boeck, waer in geſchreven ſtaet, dat ick God aenhange is my goed.
Michael Angelus, gelijck geſeyt is, by ’t beeſige of wercklijcke leven, maeckte oock eene beeldniſſe van Rachel, de ſuſter van Lea, een dochter van Laban, voor het aendachtige leven, die met gevouwen handen ſtont, en met een knye gebogen, wiens geſicht ſcheen dat in den geeſt was opgetogen, en tuſſchen beyde deſe beelden ſtont Moyſes, ’t welck een ſeer vermaert beeld was voor dit geſeyde graf.
Vita & Animo. ’t Leven en ’t gemoed.
EEn Maeghdeken in ’t groen gekleet, houdende in haer rechter hand, met groote bevalligheyt, een ontſteecken Lampe.
In ’t groen wortſe geſchildert, om de hoope die de Menſche heeft van een langh leven. En haer wort een ontſteecken Lampe gegeven, om het leven af te beelden: in de welcke Oly ingeſtort zijnde, om ’t licht te onderhouden, bediet, ſoodanige levendige vochtigheyt, waer door de warmte gevoet wert, om aen ’t lichaem het leven mede te deelen: ’t welck anderſins ontbreeckende, ſoo moet nootwendigh lichaem en hette te gelijck uytbluſſchen en vergaen. Waer over men dickwijls by Euripidem in ſijne treurſpeelen leest, van die geene die daer ſouden uyt dit leven ſcheyden, datſe riepen: God bewaere u o aengenaem Licht! welcke meeninge Plutarchus naevolgende ſeyt dat de Lampe het lichaem gelijck is, ’t welck de wooninge is van de ziele of gemoed.
Vita Humana. Het Menſchlijck Leven.
EEn Vrouwe in ’t groen gekleet, met een krans van Semper vive, of altijd-groen, waer op een Phœnix ſtaet, houdende in de rechter hand een Liere met een ſtrijckſtock, hebbende in de ſlincker een ſchaele, waer uyt zy een kindeken te drincken geeft.
’t Geene de Latijnen in den Menſche het leven noemen, dat heetmen in de planten en kruyden het groeyen of bloeyen, en dieſelve gelijckheyt dieder is tuſſchen de woorden, iſſer oock tuſſchen de beteykende ſaecke; want het leven des Menſchen is anders niet als een groenicheyd, die de warmte, de beweginge en alles watter ſchoon en goed in den Menſch is, doet aenwaſſen en onderhouden, en de groenigheyt in de planten is anders niet als een leven, ’t welck ontbrekende, ſoo ontbreeckt oock het voedſel, de warmte, de blooſigheyd en de ſchoonheyd. Daerom heet oock het kruyd ’t welck zy op ’t hoofd heeft Semper-vive, en ’t geſonde leven des Menſchen wort groeyende geheeten, nae het latijns woort Virere, waer van oock de Mannen Viri geheeten zijn. Waer over dees Vrouwe met voordacht aldus gekroont is.
Van gelijcken vertoont mede het groene kleet: en dewijl van ’t kruyd niet anders als de groenigheyd wort verſtaen, alſo is oock in den Menſche, menſchlijcker wijſe te ſpreecken, geen goed, dat voor de deughd ſelve is te ſtellen.
De fabel van de Phenix wort voor de gedurigheyd en voor ’t langh leven genomen.
