waer van men geen oorſaecke weet aen te wijſen, noch aen de Fortuyne, noch aen de ſtraffe, noch aen ’t loff. En wy ſullen ſeggen, dat het Rad bediet de geſchiedeniſſen, die toevallige en benedenſte oorſaecken hebben, te weeten van de Fortuyne, die van de Oude, met een Rad wort afgeſchildert, als die geene, die de Staeten en hoogheeden, nae haer welgevallen, drayt en keert.
Vita Inquieta. Het ongeruſte Leven.
DAt het leven der Menſchen een geſtadige ongeruſtheyd is onderworpen, wort ons door Syſiphus te kennen gegeven, die welcke, nae de verſieringe van veele Poëten, nimmermeer ophout van een ſwaere ſteen op de ſpitſe van eenen hoogen en ſteylen bergh te rollen, die welcke altijd daer nae nederſtortende, ſoo pooght deſe ellendige Menſche, dieſelve wederom van nieuws op de ſpitſe des berghs te brengen, alwaer hy niet machtigh is, om dien ſelven aldaer vaſt te houden. Waer over Ovidius ſeyt, dat hem altijd een ſwaere ſteen quelt.
De bergh is het beeld van onſe leven. Het opperſte des Berghs is de ruſte en vernoeginge waer nae dat yder verlanght.
De ſteen is de arbeyt en moeyte, die een yder aenneemt, om daer toe te konnen geraecken.
Syſiphus, nae dat het Baptiſta Renaldus uyt leyt, is een uitbeelder van de ziele, diewelcke, terwijl zy al hier beneden is, altijd nae eenige ruſte verlanght: die welcke zy naulijx verkregen hebbende, terſtont nae een ander hoopt. Want d’eene ſtelt zijne waere geluckſalicheyt in de eere deſes werrelts, d’ander in Rijckdom, dees in weetenſchappen, die in de geſontheyt, dees in den treflijcke naeme, die in den Eedelman: En hier door wert hy gedwongen dat onſe begeerlijckheyd, aldaer haere waere ruſte moet vinden.
Carita. Liefde.
EEn Vrouwe in ’t rood gekleet, hebbende boven op ’t hoofd een brandende vlamme Viers, houdende onder den rechter arm een kindeken, ’t welck zy te ſuygen geeft, en twee andere ſpeelen aen haere voeten, waer van ’t eene haer by de ſlincker hand vat.
Een Naevolger Chriſti ſonder Liefde, is als een ongetoonde en gantſch ontſtelde Luyte. En daerom wort de Liefde geſeyt ingelijft te zijn, om dat zy ons met God en den Menſchen in Liefde en genegentheyt vereenight, die al hoe langhs ſoo meer aenwaſſende, ons waerdigh maeckt der eeuwiger heerlijckheyt.
_p_292_Carita.jpg)
Het roode kleed, bediet Liefde, om reeden boven geſeyt, waerom oock de Bruyd, in ’t Hooge Lied Salomonis, deſe verwe, van haere beminde, ſeer lief hadde.
De vlamme Viers op ’t hoofd, is door haere wackerheyt, een teycken, dat de Liefde, nae haere gewoonlijcke maniere, nimmermeer ophout te wercken: eenige willen voorders, dat door ’t vier, Chriſtus ſal verſtaen worden, in deſe woorden: Ick ben gekomen dat ick vier op der aerden ſende, en wat wilde ick liever dan dat het ſchoon brande?
De drie kinderkens, betoonen dat de Liefde wel eene Deughd is, maer nochtans heeftſe driedobbelde kracht, overmits het Geloof en de Hope, ſonder de Liefde dood zijn; ’t welck oock dit gedichte uytdruckt:
O heerelijck geſchenck en overkoſtel pand!
Dat uyt den Hemel daelt, van Gods vermogen hand:
