Pagina:Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants Cesare Ripa 1644.djvu/356

Uit Wikisource
Deze pagina is proefgelezen
334
 
Monſters, Wanſchepſels. Gedrocht, &c.

Mostri. Monſters, Wanſchepſels.


OM dat het dickwijls voorkomt verſcheyden Monſters, ſoo wel van Aerde, Zee als Locht te vertoonen, ſoo hebben wy eenige Poëten gevonden, die daer van gewagh maecken. Daerom dunckt ons geraeden, die hier onder te mengen, voor die dieſelve van noode hebben.


Scilla.


EEn ſchricklijck Monſterdier in een duyſter Zeehol, met twaelf voeten, ſes lange halſen en ſoo veel hoofden: hebbende yder een groote wijde beck, met drie tanden, waer uyt men ſeer doodlijck venijn ſiet vloeyen, ſtekende de koppen uyt haer vreeſlijck hol, om op den roof van de voorbygangers te loeren, gelijck zy eertijts de Medegeſellen van Vlyſſes deden, daer der ſoo veele van worden verſlonden, als het wreede Monſterdier verſlindende becken hadde, blaffende als een Hond. En Ovidius maelt het in ’t xiv boeck Metamorph. af, dat het in een lac of ſtilſtaende waeter leeft, dat van Circe is vergiftight. En gelijck Virgilius in ’t iii boek van zijn Æneas te kennen geeft.

Scilla en Caribdis zijn twee klippen, die in de Siciliſche Zee geſtelt zijn, weſende altijd ſeer gevaerlijck voor den Schippers. Daerom hebben d’oude Poëten, dit de beeldniſſen van Zee-monſters toegeſchreven, dat zy alles vernielden, wat haer te ſeer naederde.


Scilla, Een Gedrocht, nae de Medaglie van Sextus Pompejus.


EEn Vrouwe die totten navel toe naeckt is, en met beyde handen een Roer van een Schip houd, als of zy daer mede een ſlagh wilde geven: Weſende van den navel af nae beneden een viſch, die met twee ſteerten om hoogh krult, en boven den navel komen drie Hondskoppen uytkijcken, die ’t halve lijf boven ’t waeter houden, als of zy blaften.

Het Roer houd zy dreygender en ſchaedlijcker wijſe, om te vertoonen dat Scilla een ſeer gevaerlijcke paſſagie is voor den Schippers, want zy plagh de Schepen te verbrijſelen en de bootsgeſellen om hals te brengen.

Door de Honden, wort het groulijck gebaer vertoont, dat de Zee doet, wanneer zy met kracht tegens deſe klippen aenſlaet, ſulx dat zy een gebas van dolle Honden ſchijnen te weſen, en dat door de ſchade der geener, die door de wreedheyt van Scilla, daer tegens aen loopen. Waer van Virgilius in ſijn vi Ecloga gewach maeckt, alwaer hy ſeyt Candida ſuccinta.


Caribdis.


CAribdis is een ander klippe, die oock ſeer gevaerlijck is, alwaer het Waeter, met een dwerlſtroom rontom, dickwijls de ſchepen inſwelght, en ſmijtſe, op deſe maniere, als bergen in de locht, ſulx datſe den Schippers ſeer groot verſchricken en vreeſe aenbrenght.

Hierom iſſe van de Poëten, met een lelijck opſicht, afgemaelt, hebbende handen en voeten, als een roofachtige Grijp-vogel, houdende den Mond open.

Scilla en Caribdis, zijn twee klippen, die nae by malkanderen leggen: en waer dieſelve leggen, is ’t ſeer gevaerlijck om door te ſeylen, door dien datter twee verſcheyden Ze’en, ſich aldaer tegens malkanderen ſtooten. En daerom ſeght Petrarcha dat zijn Schip vol vergetenheyt, liep tuſſchen Scilla en Caribdis door.


Chimera.


LVcretius en Homerus ſeggen, dat de Chimera het hoofd heeft van een Leeuw, den buyck van een Geyte, en den ſteert van een draeck, die vlammen uyt haer mond ſpouwt, gelijck Virgilius verſiert, datſe te gelijck mette andere Monſterdieren, in den ingangh van de Helle ſtaet.

’t Geene de Poëten, al beuſelende, van Chimera verhaelen, neemt zijnen oorſprong van eenen bergh in Licien, uyt wiens top, geſtadigh vier en vlam vloogh, loopende rontom den bergh veele Leeuwen, weſende wat leegh, doch ontrent het midden, van haer hooghte, hadſe groote overvloet van boomen en weyden.


De Griffioen.


WOrt geſchildert met een beck, vleugels en klauwen als een Adelaer, en met het

overige