117
zin, waarbij de letterlijke vervulling een teleurstelling zou geweest zijn. Zij had mij in een vriendenkring gebracht, die in de eeuw die voorbij was gegaan sedert ik hen had ontmoet, even weinig waren veranderd als ik zelf. Hun geest was even verheven, hun scherts even levendig, hun lachen en hun schreien even wegsleepend als toen hun taal de uren in vorige eeuwen deed vervliegen. Eenzaam was ik niet meer en kon ik niet zijn in dit goede gezelschap, hoe wijd de afgrond des tijds ook gaapte tusschen mij en mijn oud bestaan.
—"Het bevalt u hier goed?" zeide Edith met schitterende oogen, toen zij op mijn gezicht het welslagen van haar plan las. "Het was een goed idee, niet waar Mijnheer West? Vreemd dat ik er niet eerder aan gedacht heb! Ik zal u maar bij uw oude vrienden laten, want ik weet dat er voor u nu geen beter gezelschap kan zijn; maar pas op dat oude kennissen u de nieuwe niet doen vergeten!" en met deze glimlachende waarschuwing ging zij heen.
Door den mij meest bekenden naam aangetrokken, nam ik ter hand een deel van Dickens en zat neer. Hij was mijn lievelingsschrijver geweest onder de auteurs van de eeuw, van de negentiende, bedoel ik en zelden was er een week voorbij gegaan dat ik niet een ledig uur met een van zijn boeken had aangevuld. Elk boek dat ik goed kende, zou een buitengewonen indruk op mij gemaakt hebben in deze buitengewone omstandigheden, maar mijne overgroote bekendheid met Dickens en zijn macht, dientengevolge, om de gevoelens van mijn vroeger leven op te roepen, verleende aan zijn geschrijf een kracht die geen ander zou hebben kunnen uitoefenen, namelijk van het contrast te verhoogen tusschen mijn
