139
wist te vertellen waarin hare familie was betrokken, en die zoo zichtbaar blij was, haar een oogenblik aan zijn ziekenstoel te kluisteren, geheel hare ontstemming. De oude Olsen was zeer in zijn „nopjes." Hij genoot, terwijl zijn kennersblik op Gabriëlle rustte, wier schoonheid, zoo geheel anders was, zooveel fijner, dan die der dames, met wie hij in zijnen tijd had omgegaan. En dat zij eene dochter was van een geldman, wiens naam „klonk als een klok," maakte zijne verrukking volkomen.
Mevrouw Olsen trachtte tevergeefs den stroom der herinneringen van den ouden man door gebaren te stuiten, terwijl zij en hare dochters den kandidaat met de meest afgezaagde praatjes en vervelende dorpsnieuwtjes onderhielden. Zij begreep maar al te goed, dat de kandidaat niet gediend kon zijn met dat vroolijke gebabbel van haren man en zijn meisje, en eindelijk riep ze: „Neen — neen, Olsen! gij moest er aan denken, dat ge een oude sukkel zijt; het past niet, dat gij zoo tegen de juffrouw bazelt, en haar alles en nog wat vertelt."
Johannes meende dan ook al spoedig, dat de visite lang genoeg had geduurd, en gaf te ken-
