170
hoogte te blijven moest hier toch een massa muziek — — — "
„Neen, je begrijpt me niet; ik speel slechts voor de kinderen en Daniel — voor Jürges."
„Altijd uw repertoire van vroeger? Is u blijven staan bij de stukken, die u speelde in uwe — — — "
Mevrouw Jürges maakte eene verschrikte beweging met de handen, en brak Gabriëlle's vraag af door te zeggen: „Ik speel meestal gezangen en melodiën, die Daniel schoon vindt —"
„Gezangen en melodiën! mijn hemel!" riep Gabriëlle; „en gij — gij, die, zooals ieder zegt, het zoo ver in de muziek hadt gebracht — gij speelt, of hoort nooit — nooit meer goede muziek? Maar hoe kunt gij dat uithouden?
„Het gaat niet, .... om de gemeente, — ten minste, het ging niet daar in 't Noorden, waar wij zoo langen tijd woonden — om andere dingen te spelen; en bovendien grensde daar de huiskamer zoo dicht aan Daniel's studeervertrek, dat ik me niet kon oefenen; en toen — toen we hier kwamen, — ja, ik weet niet recht — toen —." Zij bleef hopeloos steken, en zag Gabriëlle aan, als wilde ze deze smeeken, haar
