175
tot het hart der vrouw die ze wilde leeren liefhebben, en door wie zij zich zoo gaarne zag begrepen en verstaan.
En daarom speelde zij nu eens een stuk verscheidene malen achtereen, dan weder eene rij van nummers, die haar thuis zoo dikwijls hadden verveeld. Maar hier klonk alles zoo geheel anders, en zij speelde ze in zulk eene gansch andere stemming, want deze tonen moesten immers het ingeslapen gevoel voor de eens zoo geliefde muze wekken, en deze terugvoeren tot de arme, die zich, onwillens misschien, van haar had afgewend.
Deze gedachte bezielde Gabriëlle bij haar spelen, stemde haar zoo warm, en hierdoor speelde zij zoo schoon, dat zij er zelve naar begon te luisteren, en den storm vergat die buiten bulderde, slechts denkend aan haar, tot wier hart zij den sleutel hoopte te vinden.
Maar in dat hart woedde een strijd; — als wanhopig verzette Mevrouw Jürges zich tegen de macht die den opgedamden vloed van haar gevoel dreigde te doen losbreken: maar het baatte niet — zij gevoelde het.
En terwijl de tonen bruisten onder Gabriëlle's
