14
moeten kennen. Die lag niet ver van zijn huis, en 't vorige jaar was hij daar herdersjongen geweest. Maar alles zag er toch zoo heel anders uit, als je het van boven af zag.
En stel je voor! Asa, 't ganzenmeisje, en de kleine Mads, zijn kameraden van verleden jaar! De jongen zou graag willen weten, of ze er nog waren. Wat zouden ze wel zeggen, als ze wisten, dat hij zoo hoog over hun hoofden heen vloog?
Toen verloren ze Jordberga uit het oog, en vlogen over dalen en meren en kloosters en bergen. De jongen zag meer van Skaane op dien eenen dag, dan hij ooit in zijn heele leven gezien had.
Als de wilde ganzen tamme ganzen zagen, hadden ze 't allermeest plezier. Dan vlogen ze heel langzaam en riepen naar beneden:
"Nu gaan we naar de rotsen. Gaan jelui meê, gaan jelui meê?"
Maar de tamme ganzen antwoordden: "De winter is nog in 't land. Jelui zijn te vroeg: Ga terug, ga terug!"
De wilde ganzen vlogen nog lager om beter gehoord te worden en riepen: "Ga meê, dan zullen we jelui leeren vliegen en zwemmen!"
Dan werden de tamme ganzen boos, en antwoordden niet, zelfs niet met gekakel.
Maar de wilde ganzen kwamen nog lager, zoodat ze het veld bijna raakten, en dan vlogen ze omhoog als pijlen uit een boog, alsof ze vreeselijk schrikten: "O! O! O!" riepen ze: "'t Waren geen ganzen! 't Waren maar schapen, 't waren maar schapen!"
De ganzen beneden op 't veld werden heelemaal woest, en schreeuwden: "'k Wou, dat jelui geschoten werden, allemaal! Allemaal!"
Toen de jongen al die plagerij hoorde, lachte hij. En dan dacht hij er aan, hoe 't nu met hem was — en dan schreide hij weer. Maar na een poosje lachte hij weer. Nooit te voren had hij zoo snel gereisd. En hard en wild rijden, dat had hij altijd heerlijk gevonden. En hij had zich natuurlijk nooit kunnen voorstellen, dat het boven in de lucht zoo frisch was, en dat er van den grond zoo'n heerlijke geur van mulle aarde en hars opsteeg. En hij had er ook nooit aan gedacht, hoe 't zijn zou, daar zoo hoog over de wereld te vliegen. Dat was, alsof hij wegvloog van alle bekommering en verdriet en ergernis, die je maar bedenken kon.
