gehechtheid, die ik vroeger niet in haar vermoed had; maar gevolgtrekkingen maakte ik er toen niet uit. Daarvoor dacht ik te uitsluitend over mezelf na en bovendien deed het mij te veel genoegen haar weer eens vrolijk te zien, om naar een onaangename oorzaak van die vrolijkheid te kunnen gaan vorsen.—
Nadat wij een weekje in Utrecht zoek hadden gebracht, betrokken we het huis in den Haag, dat mama gedurende onze afwezigheid had gehuurd en in orde gebracht.
In dit huis heb ik Anna gedood en in dit huis zit ik nu te schrijven.
Ik kan 't haast niet begrijpen, dat dezelfde muren, dezelfde meubels, die mijn ogen aanschouwden, toen ik met Anna hier binnen kwam, me nog altijd omgeven. Alles ziet er nu anders uit, vooral anders gekleurd.
't Is, of die stoelen, die tafels, die kasten, die gordijnen vroeger gepraat hebben en nu moeten zwijgen... altijd zwijgen. ' t Is ook, of ze zich vroeger met elkander bezig hebben gehouden en nu alleen mij aanzien... altijd mij. Ze maken me bang... die meubels; ze hebben iets spookachtigs; vooral 's avonds maken ze me erg bang!
Van onze twee eerste huwelijksjaren herinner ik me bijna niets. Ze vormen wel het beste tijdperk in mijn leven. Niet, dat ik me gelukkig voelde; och neen; maar wat dat zeggen wil, weet ik eigenlijk in 't geheel niet.
Ik was vrij tevreden met mijn toestand, voelde geen onvervulbare begeerten, verdiepte me niet in het onderscheid tussen mij en anderen, hield me bezig met de talloze nesterijen van een pas beginnend huishouden. Wanneer Anna opschriften moest hebben voor trommels, potten en flessen, dan knipte ik de papiertjes, beschreef ze, plakte ze op. Wanneer er werklui kwamen om krammen te slaan, een leiding te leggen, platen op te hangen, dan zag ik toe, maakte aanmerkingen en gaf wenken.
Zo gingen de dagen geleidelijk voorbij.
Zou tevredenheid op de keper beschouwd misschien altijd het product van afleiding, van een gedwongen niet-doordenken zijn?
