Thatcher een hoop dartele, stoeiende jongens en meisjes en was alles tot vertrekken gereed.
Het was toenmaals de gewoonte niet van bejaarde lieden, om buitenpartijen door hunne tegenwoordigheid te bederven. De kinderen werden veilig geacht onder de vleugelen van een paar jonge dames van achttien en van een paar jonge heeren van drie- of vier en twintig jaren.
De oude stoomboot was voor de gelegenheid afgehuurd, en toen al de genoodigden bijeen waren, stapte de vroolijke troep, met manden vol proviand, door de hoofdstraat naar de rivier. Sid was ongesteld en liep het pretje mis, en Marie bleef bij hem te huis. Bij het afscheid nemen zeide mevrouw Thatcher tot Becky:
‘Je zult wel wat laat tehuis komen. Misschien was het wel beter dat je bij een van de meisjes bleeft slapen, die het dichtst bij de kade woont.’
‘Dan zal ik maar bij Suze Harper blijven, mama.’
‘Goed, maar gedraag je behoorlijk en wees niet lastig.’
Onder de wandeling zeide Tom tot Becky:
‘Hoor eens: ik zal je vertellen wat wij zullen doen. In plaats van naar de Harpers te gaan, zullen wij den heuvel beklimmen en in het huis van de weduwe Douglas overnachten. Zij zal wel room-ijs hebben. Zij heeft het bijna elken dag, bij massa's, ja, bij hoopen! En zij zal blij zijn, als zij ons ziet.’
‘O, dat zal grappig zijn!’ riep Becky uit. Doch een oogenblik later hernam zij:
‘Maar wat zal mama zeggen?’
‘Hoe zal zij het te weten komen?’
Het meisje overdacht de zaak nog eens en zeide aarzelend:
‘Ik geloof, dat het verkeerd is, maar....’
‘Och, kom, het is geen lor waard! Je moeder zal het niet te weten komen. En wat steekt er in? Al wat zij verlangt,
