AAN DE LEDEN VAN DE INTERNATIONALE ARBEIDERS-
ASSOCIATIE IN EUROPA EN DE VERENIGDE STATEN.
I.
Eerste Adres van de Generale Raad over de Duits-Franse Oorlog.
In het openingsadres van onze Associatie van november 1864, zeiden wij: „Als de bevrijding van de arbeidersklasse de broederlijke vereniging en medewerking der arbeidersklasse veronderstelt, hoe kan zij dan deze grote zending vervullen, zolang een buitenlandse politiek, die misdadige plannen nastreeft, nationale veroordelen tegen elkaar ophitst, en in roofgierige oorlogen goed en bloed van het volk verspilt?” En wij duidden de buitenlandse politiek, waarnaar door de Internationale wordt gestreefd, aan met de woorden: „De eenvoudige wetten der zedelijkheid en gerechtigheid, die de betrekkingen tussen particuliere personen behoren te regelen, moeten ook geldigheid verkrijgen als de hoogste wetten in het verkeer tussen de volken.”
Geen wonder dat Louis Bonaparte, die zijn macht had geüsurpeerd door het uitbuiten van de klassenstrijd in Frankrijk, en ze verlengde door herhaalde oorlogen naar buiten, van de aanvang af de Internationale als een gevaarlijke vijand heeft behandeld. Aan de vooravond van de volksstemming zet hij een kampagne op touw tegen de leden der besturende komités van de Internationale Arbeiders-Associatie te Parijs, Lyon, Rouaan, Marseille, Brest, kortom in gans Frankrijk, onder het voorwendsel, dat de Internationale een geheim genootschap zou zijn en een komplot smeedde om hem te vermoorden, welk voorwendsel al spoedig door zijn eigen rechters als volkomen ongerijmd werd onthuld. Wat was de werkelijke misdaad van de Franse sekties der Internationale? Dat zij luid aan het Franse volk verklaarden: voor het plebisciet stemmen betekent: stemmen voor het despotisme naar binnen en de oorlog naar buiten. En het was inderdaad haar werk, dat in alle grote steden, in alle industriële centra van Frankrijk, de arbeidersklasse zich als één man verhief om het plebisciet te verwerpen. Ongelukkigerwijze werd haar uitspraak overstemd door de plompe onwetendheid der landelijke districten. De effektenbeurzen, de kabinetten, de heersende klassen en de pers van bijna geheel Europa vierden het plebisciet als een schitterende overwin-
