en het overwonnen leger zich met elkaar verbinden om gemeenschappelijk het proletariaat af te slachten, — een zo ongehoorde gebeurtenis bewijst niet, zoals Bismarck gelooft, dat de zich naar boven worstelende nieuwe maatschappij definitief wordt onderdrukt, maar dat de oude bourgeois-maatschappij volslagen verbrokkelt. De hoogste heroïsche verheffing, waartoe deze oude maatschappij nog in staat was, is de nationale oorlog, en deze blijkt thans louter regerings-zwendel te zijn, die geen ander doel heeft dan de klassenstrijd, en die verdwijnt, zodra de klassenstrijd in de burgeroorlog oplaait. De klasseheerschappij is niet langer meer in staat om zich in een nationale uniform te verbergen; de nationale regeringen vormen tegenover het proletariaat een eenheid!
Na Pinkster-zondag van 1871 kan er geen vrede en geen wapenstilstand tussen de arbeiders van Frankrijk en de onteigenaars van hun arbeidsvoortbrengselen meer bestaan. De ijzeren hand van een gehuurde soldateska kan misschien beide klassen een tijd lang in gemeenschappelijke onderdrukking onder de duim houden. Maar de strijd moet steeds weer opnieuw uitbreken, in steeds toenemende omvang en er kan niet de aan getwijfeld worden, wie ten slotte de overwinnaar zal zijn weinige onteigenaars, of de geweldige, arbeidende meerderheid. En de Franse arbeiders vormen slechts de voorhoede van het gehele moderne proletariaat.
Terwijl de Europese regering zo, voor Parijs, het internationale karakter van de klasseheerschappij door de daad bevestigen, schreeuwen zij moord en brand over de Internationale Arbeiders-Associatie, — de internationale tegen-organisatie van de arbeid tegen de wereldburgerlijke samenzwering van het kapitaal, — als de voornaamste bron van al dit onheil. Thiers klaagde haar aan als de despoot van de arbeid, die zich voor zijn bevrijder uitgeeft. Picard beval, alle verbinding der Franse internationalen met die van het buitenland af te snijden; graaf Jaubert, de oude, tot mummie geworden medeplichtige van Thiers in 1835, verklaarde het als de voornaamste taak van alle regeringen, om haar uit te roeien. De landjonkers der Nationale Vergadering heffen tegen haar een gehuil aan en de gehele Europese pers stemt met het koor in. Een achtenswaardig Frans schrijver, die volstrekt niets met onze Associatie heeft te maken, uit zich als volgt: — „De leden van het Centraal Komitee der Nationale Garde zijn, evenals het grootste deel van de leden der Kommune, de werkzaamste, helderste en energiekste koppen van de Internationale Arbeiders-Associatie......... mensen, die
