wellicht niemand had kunnen droomen dat zij bestond in het ijs van het hoogste Noorden, dat men zich dacht als geheel van dierlijk leven ontbloot.
Conclusie: Reis met het ijs mee.
Nadat ik in mijne voordracht de verschillende bewijzen voor mijne theorie had uiteengezet, resumeerde ik mijn slotsom als volgt:
Door al deze feiten schijnen we volkomen gerechtigd om aan te nemen dat er een onafgebroken zeestrooming is, dwars door de Poolstreek in de richting van Franz Jozefsland, uitgaande van de zee ten Noorden van Siberië en de Behringstraat, en uitkomende in de zee tusschen Spitsbergen en Groenland; en dat, zooals we zagen, de ijsschotsen voortdurend met dezen stroom meegevoerd worden in een vaste route tusschen die zeeën. Nu dit het geval is, moet de natuurlijkste manier om door het onbekende gebied heen te trekken, deze zijn, dat men met het ijs gaat meereizen (to take a ticket with the ice), door in de strooming te gaan waar die in noordelijke richting vaart,—dus ergens in de buurt van de Nieuw Siberische eilanden—en zich dan rechtuit te laten meenemen, naar die streken welke juist diezelfde strooming zoovelen heeft verhinderd te bereiken.
Een tweeledig doel.
Zooals in deze voordracht nadrukkelijk werd gezegd, was het doel van de expeditie natuurlijkerwijze niet zoozeer om de Noordpool te bereiken maar wel om dwars door de onbekende poolstreek heen te trekken. Zooals ik toen zeide (Geographical Journal, bl. 20), is het niet mogelijk te
