3.
VERMAEN
Tot beuestinghe des
Overheyts, vande Coninghen ende Princen.
TWee saecken zijnder, Aldermachtichste Coninghen Doorluchtichste Princen, die my ghedreven hebben aen V.L. Ghenaden, ende Hoogheden te schijven, Te weten d’Ervarenthepdt, ende den Ouderdom: Welcker eene nv zijn dryentachtenste Jaer uytghaende, van V.L. ghoetgunstichepdt niet en kan verwachten, als affghestorven zijnde, noch als Berzellai den Galaaditer gheenen Chanaam en heeft aen V.L. Liberaelheyt te bevelen,[1] maer dat alleen besorght, dat ick in mijn Stadt ſterve, ende begraven werde in mijns Vaders, ende Moeders Graf. Aengaende d’Ervarentheyt de tweede reden van dit verhael, dat ick sonder achterdencken te geven van vermetentheyt spreecke, sal sulcx een bekennen, die verstaen sal, dat ick vanden slach tot Tunes, tot het iaer ons Heeren ses-en-tachentich gheduerich inde Oorloghe gheweest hebbe, daer na met groote krych-eere ghedient, dertich-mael buyten d’andere met giften beschoncken, met vyf-en-twintich wonden inde borst ghequetst, tot noch toe soo met raedt geven als Legaetschappen te bedienen mijnen laesten Ouderdom becommere.
- ↑ 2. Boec der Coningen 19. Cap.
