Cardinael, op dat-men, oft dit zoo geviel, my met reden niet en beschuldige, dat ick in tyts niet en hebbe toe-ghezien. D’inwoonders, die voor het verlies van hun graen my proviande belooft hadden, hebben my nu gezeyt dat zy geen en zouden gheven, noch om gout, noch om zilver, ende dat zy de bescherminge van den Koningh niet meer van doen en hebben: dat zy hen liever hebben met den Keyzer te vereenighen, dan van honger te sterven, het welck zoo verzekert is, als de waerheyt zelve, en hebbende niet eenen die voor dry maenden provisie heeft, ende alle d’andere en hebben maer van dagh tot dagh. Ick en zal my-zelven met hen in ’t peryckel niet stellen, zonder daer toe ghedwongen te zyn, maer ’t en zy dat ick, hen gevende de leste beetkens broot, gesecoureert en zy, zoo weet dat wy hen alle zullen doot geslagen hebben, ofte zy ons, en gebruyckende gheen reden met hen, daer hongers noot is. Ick ben mistroostigh, dat ick deze tydingen bedwonghen ben te schryven: aen deze plaetze hanght groot verlangh tot bescherminge van Loreynen, om dat zoo lichtelyck niet te laten verliezen: Aen my en zal niet gebreken van weghen de zorge, wackerheyt, verduldigheydt, ende soberheydt, ’t welck my zeer moeyelyck valt, ende het meeste van alle, myn eere: zoo dat ick, wanneer ick moet sterven, myn leven zal eyndigen als een eerlyck man, ende met minder vreeze als ick nu hebbe, ende daer naer zult ghy ons daghelycx zien sterven. Ick belove u dat ick in d’uyterste peryckel, met het gene my resteren zal, door ’t midden van myne vyanden zal passeren, oft ick zal sterven, ofte zal op den wegh ghevanghen worden, eer ick eenighe artykelen van verdragh zoude onderteeckenen.
