Pagina:Oorlog, Verzen in staccato.djvu/6

4.

De Soldaat.

Geen mensch. Geen dier. Geen plant: Een ding. Het mort noch klaagt: Zijn kracht verging. Het lijdt. Het sjouwt. Het torst gewicht. Geen vreugd. Geen lach

op zijn gezicht.       Vraag. O mensch, mijn vriend, waar gaat dat heen?       Antwoord. Het vuur, de dood, ’t Is mij heusch één!

5.

De verminkte.

De borst verscheurd. Het been in gruis. Hoera! Lang leev’ het krijgs- gedruisch!

Dat hinkt. Dat kermt. Dat stuipt. Dat bloedt. Hoera! Hoera! Die moord is goed!

6.

Meer, meer!

Verwond, vermink,       Schiet dood, houw neer!       Roep legers op. Steeds meer, steeds weer.       Vermorzel ze       Hak z’in elkaar!

Bedenk, het is uw broeder maar. Spreek ik zoo goed? Is ’t mooi zoo’n lied?.. De mensch sterft uit. maar ’t hindert niet!