en een volle ronde klank sprong in de lucht en singelde zich langzaam uit.
Charlot schonk voor haar ook in, en Pallieter zag dan eerst de inktvlekken op haar rood gezicht.
‘Woroem ziede zoe zwert?’
‘Wel, zei Charlot, ik ben nen brief on't schrijve oem nor de kèrmis te kome. Mor 'k hem gedoecht, voegde z'er rap bij, van Marieke, ma petekind, oek te verzuuke, mag ek?...’
‘Als ze goe kan ete, zei Pallieter, lot ze dan mor kome, 'k wil da dink ook is zien...’
‘Och 't is zoe schoe meske,’ zei Charlot vol bewondering, ‘en brijf gelak 'nen engel. Ze kan nog gin vlieg kwa doen, lot goe staan on ne mensch. Als z'er ieste kommunne dêe...’
‘Ja, ja, dat hem 'k al honderd kiere g'hoord,’ zei Pallieter, ‘zegt da ze meê komt, mè ne lêegen buik en mè ne groeten hoenger...’
‘'k Zal 't zegge,’ zei Charlot en ze ging weg. En Pallieter dronk het stoopke leêg.
Hij wilde voortwerken maar daar werd zijn oog op zij getrokken door een vinnig licht. Hij zag op, en 't was een schip met overgroot wit zeil dat heel den hemel besloeg. De zon kletterde er op en de mollige wind deed het zwellen.
Pallieter stond op en leunde over de haag om het beter te zien.
De anijsreuk die van de hagedoornrozekes in zijnen neus kwam, deed hem het schip vergeten. Maar de jongen, die het roer hield toette ineens op een horen; de klanken droegen ver over het land en vielen, na
