veulens of kalvers waren, dan zouden wij zeker wel een opzichter voor hen nemen en betalen, die hen schoon en goed zou maken in de deugd, die hun paste, en dat zou dan een ruiter of een landman wezen, doch thans, nu zij menschen zijn, wien denkt gij thans als hun opzichter te nemen? Wie is kundig in de deugd, welke die van een mensch en een burger is? Want zeker, daar ge zoons hebt, zeker hebt ge dat wel overlegd. Is er zoo iemand, zei ik, of niet? — Zeer zeker, zei hij. — Wie, zei ik weêr, en waar van daan, en voor hoeveel leert hij dat? — Euenus, zei hij, o Socrates, van Parus, voor vijf minen. — En ik prees Euenus gelukkig, als hij in waarheid die kunst heeft en ze zoo goed aan anderen leert. Ik zou dan ook zelf trotsch zijn en mij er op verheffen, zoo ik die dingen kende, maar ik ken ze nu eenmaal niet, o mannen Atheners.
5. Maar wellicht zal een van u opwerpen: maar, o Socrates, wat doet ge dan wel? Van waar dan die lasterpraatjes over ù juist? Want waarlijk, deedt ge niets anders dan de anderen, dan was er niet zulk een gerucht en meening over u ontstaan. Zeg ons dus, wat het is, opdat wij niet zóó maar over u oordeelen. Wie dat zegt, zegt iets billijks, dunkt me, en ik zal trachten u te toonen wat het toch is, dat mij den naam en de belastering bezorgd heeft. Luistert dan. En misschien zal ik sommigen uwer schijnen te schertsen, doch weet wel: gansch de waarheid zeg ik u. Want ik, o mannen, heb door niets anders dan door een wijsheid dien naam gekregen. Welke dan is die wijsheid? Wellicht de eenige menschlijke wijsheid. Want inderdaad schijn ik in haar wijs te zijn, doch zij, die ik zooeven noemde, die zijn allicht door een meer dan menschlijke wijsheid wijs, of ik weet niet wat ik zeggen moet. Want ik althans versta hun wijsheid niet, maar wie beweert van wèl, die liegt en spreekt zoo tot mijn belastering. En maakt geen geraas, o mannen Atheners, ook niet, indien ik naar uw meening iets groots
