NIL IUVAT OBNITI.
INter signa hominis verè renovati praecipuo loco numerandus animus humilis, ac patiens calamitatum & iniuriarum, net enim pertinax ac refractarius quispiam Christo sese cogitationes subdidisse pro explorato unquam habere potest. At quorsum, pretor, hit pervicacia? afflictionibus sanè Deus vel exercet, vel probat, vel corrigit, vel honore afficit suos, utpotè in hoc similes eon faciens ipsi Filio. Clementissimus enim Parens ex alta providentiæ speculâ quid unicuique nostrum conveniat planè ac plenè cognoscit, & quod convenire novit, accommodat, miserabile vero remedium est, obnitendi studium; & plorandi lassitudo; cum melius Dei timor hisce medeatur: Is enim ad divinam voluntatem & paternam affectionem, tanquam ad sacram anchoram, confugiens, non patientiam solùm, sed & gaudium, imò & gratiarum actionem, ex ipsis afflictionibus producit; non secus ac medicus ex viperis Theriacam; adeò ut, tanquam triumphans, pleno ore tandem exclamet. Via crucis, via lucis.
Chrysostomus.
Generosi est animi, cum undique provoceris ac pungaris, aequo animo acerbita-
- tes omnes ferre.
- Nobile vincendi genus est patientia, vincit
- Qui patitur; si vis vincere, disce pati.
- Nobile vincendi genus est patientia, vincit
- tes omnes ferre.
Tis een vande bysonderste ken-teyckenen eens vernieuwden ghemoets, datmen in sigh ghevoele een nedrighe verdraechsaemheyt in alderley besoeckinghe, ons regel recht van God toegheschickt, ofte door middel van de menschen aenghedaen, ghelijck in het tegendeel van dien een morrende ende teghenstrevende onverduldicheydt niet anders en kan verstaen worden uyt te wijsen als een soodanigh herte dat noch sijn ghedachten niet en heeft ghevanghen ghegeven onder de ghehoorsaemheyt Christi.
Maer, o lieve, waer toe hier een steghe onverdraechsaemheyt? nae dien de goede God de sijne plagh uytverkoren te maecken inden Oven der ellende? gewisselijck de vermoeytheyt van jammeren is een gantsch ellendigh behulp-middel voor de ghene die lijden moeten; daer de ware vreese Gods, geeft uytkomste in alderley benautheden; want yemant, door de selve, sijne toevlucht nemende tot Godes vaderlijcke sorghe over de sijne, weet niet alleen recht ghedult, maer oock blyschap en dancksegginghe daer uyt te trecken, seggende ghestadelijck in zijn herte tot sijne vertroostinghe.
Hoe naerder Godt.
