110 MONTANO , GRATIANO en JAGO treden op. MONTAN. Wat is hier gaande ? generaal , wat is er ? EMILIA. Ei , Jago , komt ge ? fraai hebt gij ' t gemaakt , Een ander schuift zijn moord op uwen hals. GRATIAN. Wat is hier ? EMILIA. Als gij een man zijt zoo beschaam dien booswicht ; Hij zegt , gij hebt zijn vrouw onkuisch genoemd ; Dat schelmstuk , weet ik, hebt gij niet begaan : Spreek , want mijn hart is vol .
JAGO.
Ik zeî hem wat ik dacht ; en zeî niets meer
EMILIA JAGO.
Dan 't geen hij - zelf gelooflijk vond , en waar. Maar zeidet gij hem ooit: zij is trouwloos ? Dat zeide ik?
EMILIA.
Dan loogt ge ; ja , dan loogt ge schandlijk , duivelsch ;
JAGO.
Ja , bij mijn ziel , gij loogt ; gij loogt godloos ! Ontrouw met Cassio ? gij zegt met Cassio? Met Cassio , vrouw ; bedwing uw losse tong.
EMILIA.
Mijn tong bedwingen? neen, het moet er uit! Mijn meesteres ligt op haar bed vermoord. Allen. Behoed ons , hemel ! EMILIA. En uw verhaal was oorzaak van dien moord. OTHELLO. Staart mij niet aan , mijnheeren ; ja , ' t is waar. GRATIAN. Een vreemde waarheid. MONTAN. ô Wat gruweldaad !
EMILIA. ô Schurkerij ! ô schurkerij ! ô schurkerij ! Ik denk het na , —- ik denk , ik voel de schurkerij ! Ik dacht het daadlijk ; - 'k maak mij van verdriet Van kant.ô Schurkerij ! ô schurkerij !
JAGO. EMILIA.
Hoe ? zijt ge dol ? op mijn bevel , naar huis. Veroorlooft mij te spreken , goede heeren ;
Gehoorzaamheid betaamt mij , maar niet nu : Ligt, Jago, kom ik nimmermeer te huis. OTHELLO. O! O! O! (Zich op zijne vrouw werpende.)
