109 EMILIA.
Mijn gemaal ?
OTHELLO.
Ja, uw gemaal.
EMILIA. Dat zij den echt brak? OTHELLO. Ja, met Cassio. ô, Waar' zij trouw geweest , indien de hemel Voor mij een nieuwe wereld scheppen woû, Waar alles blonk van zuiver chrysoliet , Nog had ik haar niet afgestaan.
EMILIA.
Mijn man ?
OTHELLO. Ja ; hij heeft mij de zaak het eerst verhaald : Hij is een eerlijk man , en haat het slijk , Dat vuile daden aankleeft.
EMILIA.
Hoe? mijn man ? OTHELLO. Vrouw , waartoe die herhaling ? 'k zeg , uw man. EMILIA.
Ach, schurkerij , mevrouw, bespotte uw liefde ! En zegt mijn man dat ze ontrouw was ?
OTHELLO .
Ja , vrouw ; Ik zeg , uw man ; kunt gij dat woord verstaan ?
Mijn vriend, uw man ; de brave , brave Jago. EMILIA. Als hij dat zegt , vérga zijn zwarte ziel 1 Van grein tot grein ! hij liegt onmenschelijk ; Zij was verzot op haar ellendig huwelijk. OTHELLO. Ha !
EMILIA.
Doe het ergst ! Uw daad hier is den hemel zoo onwaard , Als gij uw echtgenoot.
OTHELLO . EMILIA.
Ik raad u , zwijg. Gij hebt niet half de kracht mij leed te doen , Als ik heb om te dulden. Arme hals ! Uw ezelsdomheid heeft een daad gedaan , Uw zwaard verschrikt mij niet; -
ik breng het uit; Verloor 'k ook twintig levens. — Hé ! help ! help ! De Moor heeft mijn mevrouw gedood ! moord ! moord !
