zich onderling moeten opheffen, is geheel in strijd met zekere moderne bewegingen welke de gebruiksvoorwerpen juist appart stelt als „kunstvoorwerpen“. Zoo willen zij de Kunst tot „gemeenschapskunst“ maken, „in het leven stellen“. Inderdaad is het niet anders dan het „schilderij“ of het „beeldhouwwerk“ maken — op een onzuivere wijze, daar „Kunst“ vrijheid eischt. Door zulke bewegingen kan de uiterlijkheid-rond-om-ons nooit „vernieuwing“ ondergaan: de aandacht die haar toekomt wordt verbrokkeld in het detail. Dergelijk streven doet schade: ook aan zuivere schilderkunst, als het gebruik maakt van zuiver beeldende elementen. Het past deze schilderkunst dan ... decoratief toe waar zij zuiver beeldend is. Het Neo-Plasticisme leent zich (door haar vlakheid) schijnbaar tot decoratie, maar inderdaad bestaat het „decoratieve“ niet voor het Neo-Plastisch begrip.
Zoo is van uit Schilderkunst ook over Bouwkunst in Beeldhouwkunst geoordeeld: het is mogelijk, omdat zij in Architectuur een geheel vormen. Bovendien: wel is de Neo-Plastische Esthetiek uit de Schilderkunst voortgekomen, maar eenmaal begrip geworden, geldt zij voor alle Kunsten.
maart ’22
RONDBLIK
Duitschland. — Ausstellung von Arbeiten der Gesellen und Lehrlinge im Staatlichen Bauhaus, Weimar. April—Mai 1922.
Om besmetting te voorkomen voel ik mij verplicht in het openbaar waarschuwend en kritisch te spreken over een inrichting, die onder den dekmantel van mooie phrasen[1] neergelegd in een program, als een ziekelijke
71
- ↑ Wollen, erdenken, erschaffen wir gemeinsam den neuen Bau der Zukunft, der alles in einer Gestalt sein wird: Architektur und Plastik und Malerei, enz. en. Das Bauhaus erstrebt die Sammlung alles künstlerischen Schaffens zur Einheit, die Wiedervereinigung aller werkkünstlerischen Disziplinen — Bildhauerei, Malerei, Kunstgewerbe (nota bene) und Handwerk — zu einer neuen Baukunst als deren unablösliche Bestandteile.
