krijgen, terwijl de latinisten hun boeken bijeen zochten en naar een ander schoolgebouw gingen.
De lagere klassen die daar anders huisden, gingen namelijk om twaalf uur weg, zoodat de latinisten voor het laatste uur een van die lokalen konden gebruiken. Met Abraham aan het hoofd baanden zij zich, een stuk of tien in getal, een weg door den hoop van kleintjes die gangen en trappen overstroomden.
"Fidonc!" riep Abraham toen zij eindelijk het lokaal op de tweede verdieping bereikten dat zij hebben moesten; "hier mag wel eens goed gelucht worden na al die stinkdieren!"
Alle ramen werden opengezet en de enkele achtergebleven stinkdieren die nog in hun lessenaars schommelden, onbarmhartig op de gang gegooid. Zoo vaak er een uitgeworpen werd ging er daar buiten onder de kleintjes een wild wraakgehuil op; maar de latinisten gaven daar niet om; zij sloten hun deur en dikke Morten,—die geduldig den bijnaam van "de Reactionnair" droeg—waarom was niet echt duidelijk,—werd op wacht gesteld.
Want de overmoedige stinkdieren die op hun aantal en op de trappen bouwden, wierpen elkaar tegen de deur en rammelden met het slot.
No. 1, die altijd dappere redevoeringen hield, sloeg een uitval voor van het gezamenlijke leger
