wilden bespotten: maar een van de grootsten zei:
"Laat hem met rust; hij is ziek."
En zoo ging hij voor 't eerst ongestoord midden door zijn vijanden.
De rector zou zich zijn kleinen professor heel wat meer aangetrokken hebben, als het voorval met Abraham hem niet totaal in beslag genomen had.
Dat een leerling gedurende het onderricht ziek werd, was iets dat licht kon gebeuren; kleine Marius was zeker den heelen dag al niet recht flink geweest; dat kon men dadelijk bij het overhooren merken; want bij het opzeggen had hij fouten tegen de versmaat gemaakt, iets wat hem anders nooit had kunnen overkomen. En de rector moest Aalbom bijna gelijk geven, waar deze steeds maar herhaalde, dat het een schande was om zieke kinderen naar school te sturen.
Maar Abraham—Abraham Lövdahl—onbeschaamd en oproerig, in verklaarden opstand! dat viel niet te betwijfelen; die jongen hield onder een wel opgevoed en kalm uiterlijk de allergevaarlijkste kiemen verborgen. En als hij nu nog de zoon van ruwe en onbeschaafde ouders was,—zooals zij er, helaas, zoo velen hadden; maar een zoon van professor Lövdahl, een man zoo fijn, zoo humaan, zoo door en door beschaafd! En dat zich nu in diens eenigen zoon plotseling
