ook te gek dat die dingen hier staan; pas nu op, mevrouw, en houd u langs den muur."
"Maar, mijn hemel!" riep mevrouw Wenche, die nog erg verschrikt was en geïmponeerd werd door de kalmte waarmee hij het opnam; "ik had wel op de plaats dood kunnen zijn! dit is een gevaarlijk huis!"
"En een heel ongelukkig bezoek," voegde hij er met een buiging bij, toen mevrouw Lövdahl de voordeur uitging.
Zij bleef buiten op de steenen trap staan, ter wijl zij haar handschoenen aantrok.
"Nu?—hoe zal het zijn?" vroeg zij zonder om te zien. Gaat u al of niet mee naar de stad?"
"U zei immers zelf—"
"Ja, maar sedert hebt u mijn leven gered," zei zij lachend; "en bovendien, natuurlijk geen woord meer daàrover!"
Hij beloofde alles en haalde vlug zijn hoed.
Tot mevrouw Wenche's verbazing hield hij woord; hij sprak vroolijk en open zonder een spoor van een poging om iets te onderstrepen; toen zij scheidden was er zelfs niets in zijn blik wat pijnlijk voor haar had kunnen zijn.
Mevrouw Wenche was erg tevreden met zichzelf; zij had hem nu eens voor al terecht gezet; en zij was ook tevreden met hem. Hij had begrepen dat het nergens toe kon dienen; en zoo
