kreeg hem half lokkend half trekkend in zijn slaapkamer.
Maar terwijl zij hem uitkleedde, hoorde zij hem al door latijn mompelen; en lang nadat hij in slaap gevallen was, gingen er nog plotselinge trekkingen door zijn hand die zij vasthield en zijn hoofd was heet en droog.
Zij zat daar lang. En als gewoonlijk slopen drukkende gedachten van schaamte en van berouw en van ootmoed naar binnen en zetten zich als vaste stamgasten om dat kleine bed en staarden haar aan. Maar van avond lette zij er niet op; haar oog week niet van dat bleeke gezichtje met de pijnlijke trekken om den mond en de blauwe schaduwen onder de oogen.
Ja, zij had beproefd het aan den rector te zeggen,—dat van het latijn. Maar dat was niet gemakkelijk voor een vrouw alleen in haar positie en de rector hielp Marius voort en hield juist zooveel van hem om dat latijn.
En Bentzen de districtsdokter was uit principe tegen dat moderne gezeur over het te veel werken op school; in zijn jeugd hadden ze evenveel latijn geleerd en evenveel ransel er bij gekregen; maar nu was het een vertroetelen en een oppassen om je zwart te ergeren.
Kleine Marius moest alleen maar krachtig voedsel hebben en buiten rondspringen in de frissche lucht
