past—ja, hoèzeer past dat niet in ons heele stelsel! De verantwoordelijkheid wordt zoo lang heen en weer geschoven tusschen groote woorden en klinkende titels, tot het eindelijk niet meer mogelijk is om die terug te vinden, wàt men ook doet. Maar zelfs die onverantwoordelijkheden worden opgebouwd tot een ware pyramide, die uitloopt in een spits in zóó hooge mate onverantwoordelijk dat zij heilig is!"
"Koud water in 't bloed, beste mevrouw!" riep procureur Kahrs; zij konden nog lachen, want het was immers maar een vrouw!—Maar eigenlijk moesten zulke woorden toch niet gehoord worden in het huis van een man van zóó'n positie.
Mevrouw Wenche dacht daar niet aan; zij was gewoon om in haar kamer vrij uit te spreken; en haar man was nooit verder gegaan dan het te verzachten en glad te strijken—zoo goed hij kon.
Michal Mordtmann had eerst een poos naar het gesprek van mevrouw Lövdahl geluisterd en daarna kreeg hij een onbedwingbaren lust om mee te doen. Gevoelig en teleurgesteld als hij was, omdat de koopman in hem een nederlaag had geleden, voelde hij den lust in zich opkomen om den ouden vrijheidsman bot te vieren en voor een poos den engelschen vorm af te schudden; de eigenlijke zaak was nu toch verspeeld.
Hij kwam een beetje dichterbij en begon in
