te komen, slopen naar binnen en zochten een plaats langs de kanten. Dat levendige twistgesprek interesseerde hen veel meer dan het kaartspel, wat de meesten zelfs afschuwelijk vonden om naar te kijken.
"Maar als u nu niet tevreden zijt met de wijze, waarop de dingen indertijd geregeld zijn,"—procureur Kahrs richtte zich uitsluitend tot mevrouw Lövdahl zonder notitie te nemen van Mordtmann, maar toch op meer vormelijken toon dan eerst; het werd natuurlijk heel wat anders nu een man—een akademisch opgeleid man—mee deed in dergelijke oppervlakkige beschouwingen; "als u zoo ontevreden zijt, mevrouw! bijvoorbeeld met den armen schoolraad, zou u ons dan niet eens de praktische wijze willen uitleggen, waarop u gedacht hadt de ouders deelachtig te maken aan het werk van de school?"
"Ja, graag," antwoordde mevrouw Wenche kalm; ten eerste zou ik willen dat alle vaders en moeders, wier kinderen op dezelfde school gaan, een groote bijeenkomst hielden om te kiezen....
"Excuseer, mevrouw, dat ik u in de rede val," zei Mordtmann onrustig, "maar mag ik, waar u zelf zoo vriendelijk waart een verbond tusschen ons voor te slaan, u als bondgenoot ten sterkste afraden om praktische regels voor de invoering van onze hervorming te geven?"
