over, waar het pad zich in tweeën splitst. Men houdt hier het pad rechts of liever rechtuit op een hekje uitloopende; daarna wijst de weg zich vanzelf.
Wil men nu vóór het diner, dus tegen half twee te Valkenburg terug zijn, dan moet men zich onderweg niet lang ophouden. Na een groot half uur is men dan aan het geleidelijk steigende pad van den Keutenberg (dat we straks eerst af wilden gaan); zoodat men kan rekenen tegen twaalf uren boven te zijn. Men gaat daarna het steile paadje naar de bron af‚ en neemt vervolgens het pad langs de Geul links. Van de bron af is men, geregeld doorwandelende, in een uur te Valkenburg.
Ofschoon men dan over dien voormiddag zeker wel tevreden zal zijn, verdient toch de eerstgenoemde richting de voorkeur, niet alleen omdat men dan veel meer tijd heeft, maar ook wijl men anders de verrassing mist van het plotselinge gezicht op dat fraaie panorama. waarvan men, voor dat men tusschen die huizen doorging, zich volstrekt geen voorstelling kon maken, terwijl men het zich langzaam ziet ontwikkelen, wanneer men aan deze (overigens gemakkelijkere) zijde den berg opgaat. Van verrassing is dán geen sprake.
De afstand is wel is waar niet zoo groot, dat het gedeeltelijk gebruik maken van den spoorweg noodzakelijk is, daar men aanvankelijk langs de Geul terugwandelende en daarna den grooten rijksweg volgende, tennaastenbij even spoedig te Oud-Valkenburg als te Wijlre kan zijn, maar men heeft meer afwisseling, waarom het toch goeddeels te doen is.
