ook 't recht dit te vermoeden? Haar meerdere beschaving? Hm! beschaving! alsof die een thermometer was van 't zedelijk gehalte. Bah!—Hij begreep thans dat hij beter gedaan had met niet aan haar te schrijven. Enfin! dat was nu eenmaal geschied en niet te veranderen. Hij stak den brief ongeopend in zijn zak, met het voornemen dien thuis te verbranden.
Werkelijk was hij dan ook, een paar uren later op zijn kamer zijnde, reeds op 't punt om dit voornemen ten uitvoer te brengen, toen het zijn opmerkzaamheid trok, dat die brief dikker was dan gewoonlijk. Zou hij toch soms nog iets anders behelzen of bevatten?
Na eenig aarzelen besloot hij het enveloppe te openen, 't Zou immers uit het begin reeds terstond blijken, waar zij heen wilde, en dan kon hij hem toch verbranden.
't Was echter geen gewoon briefje, maar 't waren drie blaadjes postpapier, met een nette Duitsche hand, in klein schrift, volgeschreven, en bovendien.... een portret.
Ernst begon te lezen en las door; eerst staande, later ging hij zitten; eerst las hij oppervlakkig,
