Reis van Sint-Brandaan/deel 2
| < Reis van Sint-Brandaan/deel 1 | Reis van Sint-Brandaan/deel 2 | Reis van Sint-Brandaan/deel 3 > |
|---|
DOe si te scepe quamen
Ende orlof ghenamen
An vrienden ende maghen mede
Gode beualen sise ter stede;
265 Tseyl si an den mast keerden,
Also hem die winde leerden;
Haer riemers si hute stoten;
Met ghemake datsi vloten.
Ay, hoe scone dat tscip vloot!
270 Cort quamen si in groter noot
Want een dier al te wonderlijc,
Eenen lind drake ghelijc,
Wilde verzwelghen haren kiel;
Hem was sine mule ende sijn giel
275 Menich ghelachte wijt.
No eer, no na dier tijt
En quamen si in meerren noet.
Een wolke bouen hem ontsloet,
Daer hute quam een dier wonderlijc
280 Vlieghende, eenen hert ghelijc,
Dat jaghede met ghemake
Den groten zee lind drake,
So datten al verdreef,
Datsi ne wisten waer hi bleef.
285 Doe hi dat hadde ghedaen,
Keerdi weder saen
In die wolken danen hi quam.
Doe sente Brandaen dat vernam,
Was hi blide ende vro
290 Ende danckets onsen Heere also.
Doe hi van den drake was verloost,
Te Gode meerderde sijn troost.
Doe voeresi met ghemake
Vp des zeewes vlake.
Eenen sconen werf staen.
Hi dochte den wijsen heere
Wel .vj. milen lanc of meere;
Die stont vp den rugghe van eenen vissch[e].
300 Die bouc maect ons ghewisse,
Dat daer een soete water ant meere gaet;
Daer hadde die visch sinen haet
Ghenomen wel menich iaer,
So die bouc seit, ouer waer.
305 Daer vp dien werf stont een wout.
Die Gods helden bout
Trocken haer scip in een hauene
Ende ghinghen alle doe aue
Ghenen sconen werf scauwen.
310 Sie ghinghen oec hout houwen
Omme te ziedene haer heten;
Die hongher liets hen niet vergheten.
Haren ketel si vp hinghen.
Om hout datsi ghinghen;
315 Eenen droeghen boem si vonden.
Doe sine te houwene begonden,
Doe so scoet al dat eylant
Onder twater te hant,
So dat die heleghe man
320 Te tijde cume sijn scip ghewan;
Met haesten si int scip pronghen;
Den lof Gods dat si zonghen,
Dat Hise bi der ghenaden zine
Verloest hadde van dier pine.
325 Die werf die ghinc al onder.
Dit was dat derde wonder
Dat die heeren saghen.
Die wint die ghincse jaghen
Bi den zeyle vaste.
330 Doe leden si meneghe onraste
Ende menic onghemac.
Die heleghe abdt doe sprac:
"Dit mochte wel een visch zijn,
Die desen werf dus trac in;
335 Seker hi was wel hout,
Eer ghewies al dat hout
Vp sinen rugghe braden."
Gode si dicken baden
Met ghestaden moede
340 Dor sine grote goede,
Dat Hise saen ghesande
Tote eenen ghestadeghen lande.
DOe si den vissche ontvaren
Ende wech zeylende waren
Saghen si een eyselic commer
Vp dwater voer hem gaen;
Het wilde haer scip vaen
Ende verderuen mettien.
350 "Wij en doruent niet ontsien,"
Sprac sente Brandaen,
"Wij en hebben hem niet mesdaen;
Laet ons scip in Gods hant varen,
God sal ons van hem bewaren."
355 Half waest visch ende half wijf,
Al ru so was hem dat lijf,
Dicken omme ghinct den kiel.
Sente Brandaen neder viel
Vp sine bloete knien
360 Ende bat Gode om zijn ontflien.
Sine moonke baden alle gader;
Dus verbaden si Gode onsen vader,
Dat dat vreeselijke wonder
Bezijden haren scepe ghinc onder,
365 Dat zijt hoerden borlen ende wallen
Dien langhen dach al met allen
In dier dieper zee gronde.
Doe voeren si voert langhe stonde.
Doe quamen si zeylende an een eylant,
370 Daer sente Brandaen vant
Eene pijne wonderlike:
Sielen als in meinschen ghelike
Ghinghen ende liepen daer vp die zee.
Hem was leyder arde wee
375 Van couden ende van groter hitte.
"O wy, wat mach wesen ditte,"
Sprac die goede sente Brandaen,
"Dat dus vp die zee can gaen?"
Si spraken: "wij zijn aerme zielen,
380 Dus moeten wij hier gaen ende zwielen
Ende aldus eewelike leuen.
Hadden wi om Gode ghegheuen
Den aermen drincken water scone,
So waren wi van betren lone.
385 Wij waren drossaten ende scijncten;
Om dat wij dat heten ende drincken,
Dat ons onse heeren hieten gheuen
Den aermen, doe wi hadden ons leuen,
Ende dat wi dat onthilden den aermen,
390 So en wil God onser niet ontfaermen.
Van couden zijn wi in groeter noot
Ende van hitten in pijnen groot;
Van dorste lijden wi bitter wee
Al es ons so na die zee.
395 Wij segghen hu te waren,
Wij en moghen in .c. jaren
Een dropel niet ghewinnen.
Helpt ons bi dijnre minnen,
Brandaen, wel lieue heere,
400 Bidt Gode voer ons zeere."
Sente Brandaen alleene
Bat Gode met herten reene,
Dat Hi hem lauenesse wilde senden.
Doe wart dien zielen in haerre allenden
405 Van Gode een drincken gheorlooft,
Ende datsi metten watre haer hooft
Netten mochten metter hant.
Doe neghen si alle den zant,
Den heleghen sente Brandane,
410 Die doe keerde van dane
Met weendenden hoghen
Ende screef dat Gods vertoghen.
DOe hiet sente Brandaen
Sinen kiele wel ghedaen
415 Van dier steden wenden.
Die aerme zielen in hare allenden,
Die daer liepen vp die zee,
Riepen wach ende wee,
Doe de kiel danen vloot,
420 Want si bleuen in groter noot.
Doe voeren si voert langhe stonde.
Doe voeren si met ghemake
Vp die wilde zeewes vlake.
Doe horden si saen booten
Meneghen wint grooten.
425 Een storem hem an viel,
Die verdreef haren kiel
Noort waert an dat Leuer Meere,
Daer dat cleene Gods heeere
Wel na verzeylt was in groter noot:
430 Sie waerre wel na bleuen doot.
Dit verzach sente Brandaen:
Menich scip al daer staen
Ende meneghen mast boom waghen,
Huter Leuer Zee daer raghen.
435 Het dochte hem zijnde een wout.
Hoe dicke hem God sine doghet gout.
Daer sprac von Gods weghen ane
Eene stemme aldus Brandane:
"Vare oest waert metten baren,
440 Hier moghedi niet voerder varen:
Daer ligghen steene in die zee,
Die meneghen scepe doen wee.
Wat scepe met ysere bi hem quame,
Tote hem hijt trocke ende name
445 Ende het moeste daer al bliuen."