Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants/Carita (1)
| ← Vita Inquieta. Het ongeruste Leven | ‘Carita. Liefde’ door Cesare Ripa | Carita. Liefde → |
| Afkomstig uit Cesare Ripa et al. (1644) Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants, Amstelredam: Dirck Pietersz Pers, p. 292-293. Publiek domein. |
Carita. Liefde.
EEn Vrouwe in ’t rood gekleet, hebbende boven op ’t hoofd een brandende vlamme Viers, houdende onder den rechter arm een kindeken, ’t welck zy te ſuygen geeft, en twee andere ſpeelen aen haere voeten, waer van ’t eene haer by de ſlincker hand vat.
Een Naevolger Chriſti ſonder Liefde, is als een ongetoonde en gantſch ontſtelde Luyte. En daerom wort de Liefde geſeyt ingelijft te zijn, om dat zy ons met God en den Menſchen in Liefde en genegentheyt vereenight, die al hoe langhs ſoo meer aenwaſſende, ons waerdigh maeckt der eeuwiger heerlijckheyt.
_p_292_Carita.jpg)
Het roode kleed, bediet Liefde, om reeden boven geſeyt, waerom oock de Bruyd, in ’t Hooge Lied Salomonis, deſe verwe, van haere beminde, ſeer lief hadde.
De vlamme Viers op ’t hoofd, is door haere wackerheyt, een teycken, dat de Liefde, nae haere gewoonlijcke maniere, nimmermeer ophout te wercken: eenige willen voorders, dat door ’t vier, Chriſtus ſal verſtaen worden, in deſe woorden: Ick ben gekomen dat ick vier op der aerden ſende, en wat wilde ick liever dan dat het ſchoon brande?
De drie kinderkens, betoonen dat de Liefde wel eene Deughd is, maer nochtans heeftſe driedobbelde kracht, overmits het Geloof en de Hope, ſonder de Liefde dood zijn; ’t welck oock dit gedichte uytdruckt:
O heerelijck geſchenck en overkoſtel pand!
Dat uyt den Hemel daelt, van Gods vermogen hand:
[ 293 ]
Ach ſoo ick had een ſtijl ge-adelt en verheven,
Ick ſoud’ u waerde Lof den hoogsten luyſter geven:
Om dat ghy nimmer woont in een hovaerdigh hert,
Noch in ’t eerſuchtigh hoofd, dat alle dingh verwart,
Maer ſchuylt in ’t ſacht gemoed, dat ſtil en goedertieren:
Verdraeght, en laet u werck niet in het wilde ſwieren:
Noch zijt door’t wel doen ſtout, als’t opgeblaſen breyn,
Maer hout door ’t waer Geloof en Hoop u ziele reyn.
In Rijckdoom, Eer of Staet, ſoò ſteldy luſt noch klaerheyt,
Maer zijt vervult met deugd, oprechtigheyt en waerheyt.
Ghy denckt van niemant quaet. O Liefde ſuycker ſoet!
Ghy ſtoockt een heete vlam in mijn verkout gemoed:
Verjaegt mijn vuyl gepeins, en wilt mijn hert verwarmen,
Dat wonderlijcken janckt, om ruſten in u armen.