Zeer merkwaardig is hetgeen theobald van hoghelande aangaande het verblijf van seton te Keulen berigt. Hij woonde daar bij een alchemist verdemann en gaf dezen en anderen onderscheidene proeven van zijne kunst. Ik treed hieromtrent in geene verdere bijzonderheden, alleen opmerkende, dat seton nergens eene poging aanwendde om voor zich voordeel met zijne kunst te bejagen, maar alleen gedreven scheen door de begeerte om te bewijzen, dat de transmutatie der metalen mogelijk was. Een zijner bekenden, een Schotsch heelmeester, te Keulen gevestigd, waarschuwde hem eens niet zoo openlijk met zijne kunst voor den dag te komen, want dat hij anders gevaar liep door den een of anderen vorst opgeligt te worden. Seton antwoordde: "ei wat, ik ben nu in eene vrije stad. Maar gebeurde het, dat een vorst mij deed gevangen nemen, dan wilde ik liever duizendmaal sterven, dan mijn geheim openbaren."
Van Keulen vertrok seton naar München. Hier begeven ons de narigten van van hoghelande. Doch in dezen tijd past een door zwelffer medegedeeld voorval, waarvan volgens alle waarschijnlijklijkheid seton de held is. Cornelius martini, professor te Helmstadt, was op zijne collegiën gewoon heftig tegen de alchemie uit te varen. Toen hij eens weder, na de onmogelijkheid der transmutatie betoogd te hebben, van den catheder afkwam, trad een vreemd edelman naar hem toe, die zijne les had aangehoord, en begeerde verlof om te opponeren. Hij vroeg daarop een smeltkroes, een bekken met kolen en een stuk lood, veranderde dit laatste in goud, en toonde dit den professor met de woorden: solve mihi hunc syllogismum! Los mij deze sluitrede eens op!
Te München bemoeide zich seton niet met alchemie. Hij verliefde daar op de dochter van een Münchener burger en schaakte haar. In den herfst van 1603 vinden wij hem getrouwd te Crossen, waar zich het Saksische hof ophield. Hij liet zijn bediende hamilton in tegenwoordigheid van den keurvorst christiaan II projectiën doen, doch dit werd de bron van zijn ongeluk. Want toen de keurvorst, die eerst seton met groote onderscheiding behandeld had, begon te bemerken, dat deze er volstrekt niet toe gezind was hem zijn geheim mede te deelen of zelfs om voor hem in 't groot te laboreren, nam
