»Neen oom! wil dit van mij gelooven, ik zeg het niet uit eigenbaat, schoon ’t waar is, dat Mr. Reinier Paauw het met een zwaar woord verzegd heeft mijne hand te vragen van u voor zijn zoon, zoo gij hem tegen waart m deze zaak; dag hij Adriaan, die zoo’n overbekwame jonkman is, liever als supercarga naar de Oost zou zenden!" en het meisje weerhield hare tranen niet langer, door het uitspreken van die bedreiging ontlokt.
»Arm kind," sprak van Beuningen meêwarig, »en de oude Reinier is wel de man om te doen of liever te laten wat hij heeftgezegd, maar toch zult gij ’t mij vergeven " niet waar zoo ik het belang van stad en staat boven het uwe kies, en toch morgen ging?"…
Francina had te veel de overtuiging, dat hij dit niet zou kunnen doen, om door een onoprecht antwoord meer moed en meer vaderlandsliefde te huichelen, dan zij werkelijk in zich voelde; zij zweeg dus ― waar hare zuster sprak:
»Luister, oom! zoo wij u een uurtje of wat alleen lieten, zoudt ge licht den sluimer vatten, dat u goed zou doen."
»Ik zal toch niet rusten vóór ik zekerheid heb over mijn, toestand." Maar de jonge dames vonden het raadzaam hem de mogelijkheid te laten eener proeve, en zij verlieten hem.
Toch vond van Beuningen geene ruste.
»Tulp overdrijft! Tulp overdrijft!" riep hij gedurig, »ik zeg niet dat het met opzet is, maar hij ziet, wat hij wil zien, hij acht voor mij schadelijk, wat hij schadelijk acht voor zijne partij; ik gevoel mij beter dan hij zegt mij te bevinden, en zelfs nu ik bekomen ben van die flauwte, schijnt mij de koorts geweken, die hij had voorspeld! Ik moet een onpartijdige raadplegen… ik moet het! maar wien… wien kan ik vertrouwen? wie zal zich laten vinden belangeloos en moedig genoeg om de ronde waarheid te zeggen?" Daarop bleef hij eene wijle nadenkende en riep eindelijk: »ja, die! die zal het zijn!"
Zijne oudste nicht trad binnen.
Daarop schelde hij,
»Elizabeth, laat er om dokter Gerrit gezonden worden!"
